BİR AKŞAM

Bir akşam daha çöküyor şehrin üstüne,
Sokak lambaları titrek, rüzgâr yorgun.
Meyhanelerde, kadeh kadeh içerken
Bir yalnızlık doluyor içime yoğun.

Kaldırım taşlarında eski ayak izim,
Bir zamanlar sevdiğim, şimdi suskun.
Ruhumda yankılanan eski bir ezgi,
Her yudumda biraz daha unutulmuşum.

Kadehlerde ararken bir parça huzur,
Acı sökülüyor içimden usulca.
Ama ardından, taze bir sızıyla
Yeniden doğuyor gecenin ortasında.

Bir sokak lambası gibi sönük,
Gölgesinde kayboluyor bir adam.
Ne umut kalıyor ne de sevinç,
Yalnızca iç çekişiyle doluyor bir akşam…

Saatler geçiyor, iz bırakmadan,
Duvarlar susuyor, aynalar kırık.
Bir gülüşün hayaliyle yanarken içim,
Zaman, en acımasız şair gibi artık.

Ve sonunda, bir akşam daha bitiyor,
Kadehler boş, sokaklar sessiz.
Acı gitmiyor, sadece şekil değiştiriyor,
Bir başka günün gölgesine gizlenmişiz.

Ama yine de yazıyorum bu dizeleri,
Belki bir gün o okur ve anlar beni,
Çünkü her akşam, bir tanık gibi durur,
Gözlerimden silinmeyen o hayali...

20 Eylül 2025
Erman Ulusoy
Kırklareli