NE ÇABUK UNUTTUN

Bazı geceler ıssız sokakları sessizce adımlıyorum.
Sözcükler boğazımda düğüm düğüm;
ben yine susuyorum.
Sensiz bir mevsim daha geçti
ve yine sonbahardayım.
Dalından düşen yaprak gibi gidişin aklımda hâlâ.
Ne çabuk unuttun beni?

Ben gibi hatırlar mısın nasıl da düşler kurardık?
Güya ben her sabah aşkı fısıldayarak uyandıracaktım seni;
sen gözlerime bakınca,
unutacaktım bütün acıları.
Şimdi, buz kesmiş duvarlarla dertleşiyorum.
Rüzgârlar bile sessizce esiyor,
kuşlar bile tünemiyor pencereme artık.
Bu yüzden ben kendimi sorguluyorum.
Sen de sorgular mısın kendini?
Ne çabuk unuttun beni.

Yatağa girmeye bile korkuyorum,
öyle ki yastığım bile soruyor bazen:
“Nerede bedenini saran o sıcacık eller?”
Bilmiyorum, diyor ve susuyorum.
Dönüp de pencereye bakıyorum;
yıldızlar kayıp giderken gökyüzünden
ay ışığı kırılarak sızıyor pencereden.
Her gece olduğu gibi,
bu gece de kendimle savaşarak
sensizliğe tutsak oluyorum.
Ya sen?
Unuttun mu beni…



Efkan ÖTGÜN