0
Yorum
8
Beğeni
5,0
Puan
111
Okunma
Yalnızlığı armağan ettim kendime,
Bu hayatın bana verdiği en büyük hediye belki de.
Mutluluk, altın kafeste sunulmadı önümüze;
Üzerimize atılan toprakların yükünü taşıyamadık biz.
Asilik bizim yaşam tarzımız değildi,
Zorbalıkla kabullendirdi felek bize.
Geçmişim kanadıkça, yaralarım acıyor;
Ruhum artık bedenime ağır geliyor.
Aklımda deli sorular var bu gece,
Gönlümdeki ceza sayfaları neden kapanmıyor?
Neden her gün içimdeki yaşama sevincim
Sızlayan bir mum gibi eriyor
Ve neden her gün sessizce intihar ediyor?
Ama gökyüzü hâlâ yıldızlarla dolu,
Ve en karanlık anlarda bile bir fısıltı var:
“Dayan yüreğim...belki yarın rüzgâr
Bütün tozları savurur
Ve senin içindeki güneşi yeniden bir kez daha uyandırır...
5.0
100% (4)
