​Yazılmış her cümlenin bir silgisi varmış,
Eskimiş her eşyanın bir tamircisi varmış.
Bozuk her saatin, durmuş her dakikanın,
Yeniden başlayacak bir umudu varmış.

​Sönmüş her lambanın, kırık her aynanın,
Bir parça camla yeniden parlayacak bir günü varmış.
Unutulmuş her anının, solmuş her baharın,
Yeniden filizlenecek bir toprağı varmış.

​Ne yazık ki kalbim, bir istisnaymış bu kurala,
Ne bir silgi ne bir tamirci çare bulamamış bu yaraya.
Dokunduğun her yer bir enkaz, bir moloz yığınıymış,
Bir zamanlar yaşadığım tüm o masum sevinçlerin sonuymuş.

​Her köşesi, her anı paramparça,
Bir daha birleşmeyecek bir yapboz gibi.
Ne bir zaman ne bir anı geri gelmez,
Bu enkazın altından kalbim nefes alamaz.

​Ama yine de, belki de bu enkaz bir başlangıçtır,
Yeni bir evin temeli, yeni bir hayatın eşiğidir.
Belki de bu tamirsiz kalp,
Yeni bir yola, yeni bir hayata rehberlik eder.
Kim bilir...
​