Sen benim ruhumun yarım kalışı,
Kirpiğimin ucunda düşmesin diye tuttuğum damla,
Eşi benzeri olmayan, tek hecesiyle bile ömrüme değer katan,
Her nefeste sana varırım.

Sensiz geçen an, kuruyan bir nehir yatağı gibi,
Sensiz doğan sabah, tanrısız kalmış bir tapınak gibi;
Ve bil ki, ne kadar uzak olursan ol
Her yol yine sana çıkar,
Her nefes yine senin adını anar.

Her solukta sana varırım,
Çünkü adın göğün kubbesine yazılmış,
Yıldızların ışığına karışmış,
Ayın suskun gümüşüne işlenmiş bir sırdır.

Ben seni ararken, aslında çağların sesini ararım;
Homeros’un dizelerindeki hasret,
Ninova’nın duvarlarındaki yarım kalan dualar,
Hepsi senin yankındır, kulağıma taşınır.

Kalbim, Babil’in asma bahçeleri kadar yüksek,
Ama kökleri senin adına tutunmuş toprağa.
Ne rüzgâr koparabilir, ne fırtına sökebilir;
Çünkü seninle örülüdür her dal, her yaprak.

Uzaklığın bile kutsal bir imtihan,
Tanrılar ateşe atar âşıkları;
Ve ben yanarken, külümden yeniden doğarım —
Adını taşıyan bir Anka gibi.

Sen; denizlerin gizli pusulası,
Dağların doruğunda yankılanan ezeli ses,
Ve ben, yeryüzünün bütün yollarında yürüyen yolcu;
Nereye varsam, hangi göğe baksam,
Hep senin yüzünü görürüm,
Hep senin adını duyarım.

Gelmesen de, bil ki ben seni
Kaderin taşlarına işlenmiş bir yazı gibi saklarım.
Ve her çağ, her zaman, her evren
Bir tek şeye tanıklık eder:

Sana varır, senden ibaret olurum.