Bir zaman vardı, çocuk gözlerimde umut,
Gökyüzü masmaviydi, rüyalarım parlaktı.
Sonra bir baktım; yıllar, parmak aralarından
Kum gibi akmış, ben tutamamışım.

Her adımım yanlış bir yola çıkmış,
Her seçimim kendime atılmış bir kurşun olmuş.
Bir gün “düzeltirim” diye sakladım hatalarımı,
Ama o gün hiç gelmedi, ömrüm tükenmiş.

Baharlar geçti, ben kışa saplandım,
Çiçekler açtı, ben görmezden geldim.
Gözlerim ışığı değil, gölgeleri aradı,
Kendi içimde kendi mezarımı kazdım.

Yarım kalmış hayallerim,
Tavan aralarında unutulmuş oyuncaklar gibi;
Ne açmaya cesaret ettim, ne atmaya,
Sadece sustum, sadece baktım.

Şimdi aynada gördüğüm yüz,
Ben değil, kaybolmuş bir yabancı.
Çizgilerimde pişmanlıkların izi,
Gözlerimde söndürülmüş bir hayatın küllerinden duman.

Ne sevilmişim gerçekten,
Ne de sevebilmişim doyasıya.
Hep erteledim, hep bekledim,
Sanki sonsuzmuş gibi zaman,
Oysa son nefesim çoktan yakınıma gelmiş.

Artık anlıyorum;
Hayat bana değil, ben hayata ihanet etmişim.
Şimdi kalbimde tek bir çığlık var:
“Keşke hiç doğmasaydım,
ya da doğduğumda başka biri olsaydım.”