Bazı şairler kelimelerle yalnızca anlatı sunmaz.
Onları örter, saklar, içe doğru kıvırır.
Söylediği şey söylediğinden başka bir şeydir. Şiir yüzeye yazılmıştır ama anlam ise satır aralarının çok daha ötesindedir.

İşte bu kıymetli şairimiz bir imge şairidir.
O, şiirini doğrudanlıkla değil, dolaylılıkla kurar.

Böyle bir şair için her imge bir yön, her yön bir sır, her sır ise bilinçli bir tercih meselesidir.
Aslında gördüğümüz sadece bir metindir, sadece bir kıyıdır. Ama asıl olan, görünmeyen derinliktir.

Bu şair şiirini/şiirlerini doğrudan anlatımla kurmaz çünkü hakikatin doğrudan dile gelmeyeceğini bilir. Onun dili, dolambaçlıdır, ama labirent değildir. Bir arayış sunar, kaybolmak için değil, daha derin bir bulunma hâli için.

Bu nedenle onun imgeleri sadece süs değil, rota çizen işaretler gibidir.
Bir pusula gibi değil, bir yıldız haritası gibi çalışır, tabi ki geceye bakmayı bilenler için.

Mesela bir dizesinde “bir rahim gibi kapanır gece” diyorsa, o gece yalnızca bir zaman dilimi değildir. Orada karanlık, hem korkunun hem de doğuşun mekânı olmuştur.

İmge ustası için nar, yalnızca doğurganlık değil, aynı zamanda kan, kayıp, sır, hatta kader demektir. “Narın açıldığı masada sadece şiir değil, bir hayat kesiti de serilir bizlerin önüne.

Hem son hem başlangıç.
ve bunu açıkça değil, imgeler aracılığıyla sezdirir bizlere.
Çünkü açık olan hızla tüketilir, giz ise kalır, büyür ve derinleşir.

İmgeyi gereksiz, abartılı ya da sadece estetik bir süs olarak görenler aslında bir eleştiri değil, bir yoksunluk beyanı sunarlar. Çünkü bu bakış, şiiri kavrama değil kontrol etme çabasının bir yansımasıdır.
İmgeyi küçümseyen aslında onu anlayamamış olandır.
ve anlayamadığı şeyi değersizleştirme eğilimi insana has bir savunma mekanizmasıdır.

Şairin imgesi bir vitrin değildir.
Şairin imgesi bir haykırıştır.

İmgeyi yalnızca güzellik üretmek için kullanan bir şiir çabuk solar. Güzellik şiirin temelinde olabilir ama şiiri taşıyan şey güzellik değil, şairin anlatmak istediği hakikattir.

Tüm bunlar şairin imgeyle inşa ettiği bir bellek mimarisidir.
Görünürden kaçmak aslında daha hakiki bir görünme biçimidir onun için.
Çünkü biliyoruz ki en çıplak olan çoğu zaman en derin şekilde gizlenmiştir.


dedikten sonra şiir bize der ki;

Bazı akşamlar gövdesine dokunan her şeyin sesini yutar.

Bu akşam dediğimiz hangi akşamdır.
Bir çocuğun gözlerinde kaybolmuş bir bahar, bir nar gibi masaya açılmış bir sır.
Her şey geceye doğmuş bir törenin içinde kabuk değiştirirken her şey, sustuğu yerden büyümeye başlar.

İnsan bazı gecelerde kendine dokunmaktan korkar.
Kendi içinde yankılanan o kırık dal buğusu belki de bir bakışta can bulan acının kokusudur.
Kelimeler hicret eder düşlere, ama hangi düşler dayanır bu kadar yanmaya?
.......

Zaman,
yavaş yavaş içimize işliyor.
Her sabah biraz daha yaş alıyor yüzümüz..
her akşam biraz daha eksiliyoruz aynalardan.
Yine de en derin kırgınlıkların kıyısında içimizde usulca nefes alan bir şey var.
Ne kadar büyürsek büyüyelim, ne kadar susarsak susalım,
bir türlü susturamadığımız, unutturamadığım bir çocuk var.

O çocuk, dünyanın gürültüsüne aldırmadan hâlâ göğe bakıyor.
Ellerinde ne kalmışsa onu sunuyor gökyüzüne. bir avuç çamur, bir kurumuş yaprak, içten gelen bir tebessüm belki.
Kimi zaman gecenin içinden bir yıldız arıyor gözleriyle, kimi zaman, sabaha doğacak bir çiçeği hayal ediyor.
Bilmediği hiçbir şeyden korkmuyor.
Bildiği hiçbir şeye küsmüyor.
O çocuk, kırılmanın eşiğinde bile sevmenin bir yolunu buluyor.


sevgi ve hayranlıkla
🌾