Bismillah.

Şiirin içine serpiştirilmiş kelimeler sanki geceyle dokunmuş,
ıslak bir yalnızlıkla yıkanmış gibi. Bir nar gibi patlayan nağmelerin ortasında yürürken, insan kendini düş ile hakikatin iç içe geçtiği bir aynanın önünde buluyor. Sanki biz bu şiirin karşısında sadece bakan değil, aynı zamanda bakılan olmuşuz.

Mevsimler insanın kalbinde yaşar. Bazen içimizde bir sonbahar gezinir, sessizce yaprak dökeriz. Bazen bir ilkbahar ürperir parmak uçlarımızda, adını koyamadığımız sevinçler taşar dudaklarımıza.
En çok da kışla yaz arasındaki belirsiz geçitte takılır ruhumuz.

Yağmurun atlarını savuran bir göz, kalbine konan kuşları susarak anlatan bir gönül, aynaların buğusunda kendini arayan bir yitikliktir burada söz konusu olan.

İçinde geceyle gündüz, umutla hüzün, sözle sessizlik iç içe yaşar. Bir nar gibi patlayan duygularla savrulur, gümüş basamaklarda yokluğunu adımlayan bir figür.

Şiir, yalnızca okunan bir şey değildir, olunan bir şeydir aslında. Bir şiiri gerçekten anlayabilmek için önce şiire dönüşmek gerekiyor Kimi zaman uçurumdan çiçek devşiren bir cesaretle, kimi zaman bir aynaya dokunmaktan korkan bir kırılganlıkla.

Kimi şairler kelimeleri yalnızca yazarak değil, yaşayarak çoğaltır. Onlar için şiir bir biçim değil, bir haldir. Suskunluğun içinden ses devşiren, aynalardan yansıyan suretleri konuşturan bir tür derviştir onlar. Şirin şairi işte böyle biridir. Göğe kelâm dokuyan, geceyi dizeyle örten, hilalden koku damıtan bir kelam işçisidir.

Onun kalbi sıradan bir yürek değildir. O kalpte kuşlar konar, her biri başka bir derdin habercisi olur. Kuşlarla konuşur, rüzgâra anlatır onları. Kalbine sığınan her kanat, şairin iç dünyasında bir yankı bulur. İşte o, her kanat çırpışında biraz daha şiir olur.

Şair, aynalara bakmayı değil, aynaları konuşturmayı bilen bir terbiyecidir. Aynanın kalbini söküp çıkaran o sesi duyabilmek için insanın önce kendi yansımasından geçmesi gerekiyor.

Hilalin rayihasından damıttığı kokuyu, bir gecenin alnına sürer gibi şiire sürüyor şair. Her sözcük bir damla olur, her damla, karanlıkta açan bir çiçeğin sırrına dönüşür. O sırrı yalnızca bilge olanlar, susmasını bilenler okuyabilir.

O, kelimelerden şafak doğurur. Her dizesiyle yeni bir gün uyanır içimizde..

Uçurtmalarını göğe salan bir çocuktur aynı zamanda. Ama iplerini rüzgâra emanet eder. Rüzgârla konuşur, salınışlarını tarif eder, kendi iç ritmini oraya bırakır.

Uçurum kenarından şiirle bahar devşiren biridir o.

ve sonra seslenir:
“Gel… Hiç kimsenin duymadığı yerden dokun kalbime.”
Bu bir çağrı değildir sadece, bir teslimiyet, bir sırrın kapısını aralama arzusudur. Bu derin bir birlik arayıştır.

Şair, bu çağrıyı göğe asar. Rüzgâr alır, bulutlara taşır. Kim duyar, kim görür bilinmez. Ama şair bilir mutlaka.

Bir gün, bir yerde, hiç kimsenin duymadığı yerden biri gelir
ve o vakit tamam olur şiir.

....

Hiçbir yara yoktur ki içinde bir doğum sancısı taşımasın.
Hiçbir karanlık yoktur ki bir sabahı büyütmesin.
Hiçbir şiir yoktur ki bir çöküşün küllerinden yazılmasın.

Kalbinde nedensiz bir ağırlık, düşüncelerinde tarif edilemeyen bir karmaşa.

Oysa herkes gün doğdu diyor, ışık sızıyor pencerelerden. Ama kiminin içinde hâlâ gece hüküm sürmektedir. İşte o an anlar ki insan, düşmüştür. Her düşüş, içimizde gömülü duran bir kapının anahtarıdır.

Bazen kalkmak için düşmek gerekiyor.
Belki de düşmek, hayatın bizi yeniden yoğurduğu yerdir.
Kim bilir.



Eyvallah Tesbih şair.
Hayranlığımız kat kat arttı yine

🌾