Tufan geçti gönlümden,
Yağmurların ardından doğdun sen.
Yedi renkli bir sır gibi
Gökyüzüne asıldın, Kardelen.

Her renkte bir nefesin
Her tonda bir hatıran gizli.
Kırmızı yanışım,
Mavi sükûnetim oldun.

Yeşil, gözlerinin duası;
Sarı, tebessümün sıcağı.
Mor ise gecemin derinliği
Ve ben hepsinde sana vardım.

Bazıları görmedi seni,
Renk körüydü kalpleri.
Ben ise tufan sonrası
Göğün aynasında seni okudum.

Kardelenin sabrı,
Cemrenin ateşi birleşti sende.
Ve gökkuşağına dönüştü
Bütün yaralarım.

Ey Papatya kokan Kadın!
Seninle mevsimlerin sırrını öğrendim
Kışın karı, baharın ateşi
Ve sonunda göğün renkleri.

Her renk bir yol oldu bana,
Her yol kalbine vardı.
Göğsümde çırpınan amin kuşları
Gökkuşağına kanat açtı.

Sen, sol yanımda açan
Yedi renkli bir sır,
Ben ise yağmurun ardından
Sana kavuşan bir ışık.

Ne tufan korkutur beni
Ne de mevsimlerin ihaneti.
Çünkü bilirim ki
Her yağmurun sonunda sen varsın.

Bir Kudüs rüyasıdır kalbim,
Senin renklerinle süslenmiş.
Her minaresinde
Bir gökkuşağı yankılanır.

Ey aşk,
Bazen tufan, bazen rahmet;
Ama en çok
Yedi renkli bir secde.

Ve ben bilirim,
Aşk göğe yazılmış bir ahittir.
Senin adınla tamamlanan
Bir gökkuşağı destanı.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(2 Eylül 2025)