Bu kadar zaman sonra,
yine o ayrılığı haykırdığın yerdeydim...
İçim acıdı, sızladı derinden,
Hüzünlü bir çınlama vardı içimde —
sanki sen hâlâ oradaydın.

O gün,
karşı kaldırımdaki bara girdiğinde
bir adım geriden izliyordum seni.
Donup kalmıştım,
yine sustum,
yine sustum...
Ah, keşke sen haksızlık yaptığını bilseydin
ben yine senin kalsaydım.

Gölgen, süzülerek
ağır adımlarla uzaklaşırken
ben orada kala kaldım.
Hangi acı bu kadar ince dokunur insana?
Hangi ayrılık,
kapıların yönünü bile değiştirir?
Meğer o bar, çıkışsız bir labirentmiş.
Keşke...
keşke sen haksızlık yaptığını bilseydin,
ben yine senin kalsaydım.

O gün ben,
kendimi yitirdim.
Rüzgâra kapılmış bir kar tanesi gibi
sessizce eriyordum.
Vicdanımı susturmaya çalıştım,
ama duygular
her barikatı yıka yıka geçti üzerimden.
Umudu gömdüm,
ama seni yüreğimden sökemedim.
Keşke…
keşke sen haksızlık yaptığını bilseydin,
ben yine senin kalsaydım.

Belki ihanet eden bendim…
belki de
sustuklarım daha çok canını yakmasın diye
gerçeklere yumdum gözlerimi.
Güneş, bir kez değil
bin kez geceye döndü
sol yanımda.
Zaman geçmedi,
ben geçemedim.

Ah keşke...
keşke sen haksızlık yaptığını bilseydin
ben yine senin kalsaydım.