Bismillah.

Şairin gönül defteri kelimelerin kendini olduğu gibi bırakabildiği ender mahzenlerden biridir. O defter sadece mürekkep ile dolmuyor.
Orada hüznünle var olmuş hatıralar, vuslatın özlemiyle kararmış sayfalar, tebessümle kıvrılmış satırlar da vardır. İşte orada çoğu zaman bir çocuk “sobe” diye fısıldar karanlığa, kimi zaman mor ağaçların gülünü saklar bir kıvrımında.

Şairin kalem tutuşu bir düşünme arzının, bir düş kurma inadının izini taşır. Onun objektifi daima iç dünyanın akislerini arar durur. Yeni şair gözünü dışa değil, içe çevirir. hayata değil, hayalin yansımasına odaklanır. Çoğu dizesinde gerçekliğin perdesini aralayıp rüyanın penceresini aralar. Bu yüzden her şiir, şairin “şiir kumbarasına attığı bir iç çekiştir, bir birikimdir, zamana karşı ödenmiş bir sadakadır.

Bir başka mecazla, bu kelime yolculuğu “şiir sandığına benzer. Bu sandık, taşlı yolların, uykusuz gecelerin, sükûtun ve serzenişin harmanlandığı bir kervanın yükünü taşır. Her imge, bu sandıktan çıkan bir hatıra kolyesi gibidir; incecik bir iple geçmişe bağlanır, geleceğe sarkar. Kimi zaman bir lavanta hüznüyle örtülür o sandık, kimi zaman inci gibi bir tebessümle açılır. Ama her daim içindekiler şiirin ve hayatın tortusudur.

“Şiir tarlasından söz edelim şimdi. Bu tarla, sabahın parıltısında serilen hayallere, akşam çavlanı gibi çağlayan duygulara ev sahipliği yapar. Şairin kelimeleri bu tarlada yeşerir. Kimisi yalnızlıktan beslenir, kimisi bir göz temasından. Her bir imge bir tohumdur ve bu tohumun büyümesi için acı da gereklidir, neşe de. Çünkü şiir, sadece güzellikten doğmaz, kırılmış bir kalbin kenarından sızan ışıkla da büyür, sessizce akan bir gözyaşıyla da filizlenir.

Şiir gezegeni ise tüm bunların döndüğü eksendir. Orada zaman farklı akar, kelimeler yerçekimsizdir. Her dize, evrensel bir yasa gibi işler. Şairin kurguladığı bu gezegen, okuyucunun nefes almaya çalıştığı bir atmosfere dönüşür. Duyguların sınır tanımadığı, imgelerin görünmez duvarları yıktığı bu yerde gerçeklik, düş ile barış içinde yaşar. Şair bilir ki şiir, hayalin en yüce biçimidir.

Hüzün mevsimi geldiğinde, şiirin gövdesi kışa keser. Şairin iç sesinde doğan ezgiler, şiir kervanının yolda olduğunu fısıldar bize. Bu kervan hayatın çölünden geçerken, aşkın ve kaybın gölgeleriyle sarar etrafını. Her mola yerinde yeni bir dize, her uğrakta yeni bir susuş yazılır deftere. Ve sonunda, vuslatın sayfası aralanır. Orada “gönlümün kenz'inde saklı kalan o çocuk” bir rüyada yeniden sobeler hayatı.

Şairin imge panayırında bütün bu metaforlar renkli bir geçit törenine çıkar. Ayazda donmuş dudaklar, sıcak çayın buğusuyla çözülür. Sözcükler, lav renkli hecelerin oyununa katılır; kimisi aşka dair, kimisi ölüme dair kıyısından geçer anlamın. Tüm bu imgeler sonunda okurun yüreğinde şiirsel bir sese dönüşür.
Bazen bir yalnızlık notası olarak, bazen bir sevinç çığlığı gibi.


İşte şiir budur. ne tam anlamıyla açıklanabilir ne de sadece okunabilir. Şiir yaşanır, duyulur, sezilir. Ve şair, şiirin sadık müntesibi olarak, kalbini her defa yeni bir kelimeye rehin verir. Çünkü onun için şiir, sadece yazılan değil; yazıldıkça yaşanan bir gerçektir.

....

İlk dizesinden son dizeye kadar, duyguya keskin bir ustalıkla yedirilmiş imgelerle bezeli bu şiir, ruhu saran, zamanın ritminden azade bir alandır. O alan ki şairin kendine özgü sözcük coğrafyasıdır. Gören için bir manzara değil, bizzat deneyimlenmesi gereken edebi bir seyahat.

Evet, seher neşveli yarınım diyerek başlıyor şiir. Ne güzel..
Henüz gün doğmamışken içimizi aydınlatan bir müjdeyle. Aklın kılcallarına işleyen bu dizeler, "şair" kimliğinin ötesinde, bir şiir kazıcısını gösteriyor bize. Çünkü bu dizelerin altına inmek, yüzeyde kalan anlamlarla yetinmemek gerekiyor. Derinlerde bekleyen cevher yüzeye çağrılmayı bekliyor. Bu ise sabır ve sezgi gerektiriyor. O cevheri çıkarıp bir bilinç haline dönüştürmek ise şairin asıl meziyeti.

Her imge bir Göz kamaştırıcı. Bir damla lavanta hüznü, bir avuç karın saçlara sinmiş serinliği, içli bir çayın buğusunda kaybolan hayaller... Bunlar sadece manayı değil, sesi, kokuyu, dokuyu da taşıyor okuyana. Sobe, aslında hem bir çocuk oyunu hem de bir içe dönüş çağrısı.

İşte bütün bunlar, şiirin ardında yer alan estetik örgüyü örüyor. Şiirdeki her motif renkler, kokular, mevsimler birbiriyle temasta, ama hiçbir zaman gürültülü bir kalabalık oluşturmuyor. Mor ağaçların gülüyle gizlenen tavır; vuslatın gam tellerini titreten hüznü, denizin kalbindeki inci koylar. Tüm bu imajlar, şairin kendi kelime mimarisiyle kurduğu evrenin yapıtaşlarıdır. Bu evren, rastgele değil; “imamesine itaatle bağlanmış düşünceler” gibi düzenli ve bilinçli bir zincirleme.

Her şairin bir markası vardır. Bu şiirde söz konusu olan marka, “TESBİH.” Ama sıradan bir dini objeden ziyade, burada Tesbih bir yapı simgesi. Şairin kelimeleri, tıpkı bir Tesbihin taneleri gibi “şakır şakır” ilerliyor. bir düzen, bir ritim, bir anlam taşıyor her biri. Tesbi'hin ipi koparsa her şey dağılır.

Sonuç olarak, “Sobe” bir şiirden çok daha fazlasıdır. Bir düşünce haritası, bir duygu defteri, bir çağrı, bir mistik pusula. Şair, kendi lügatini oluşturmuş, o söz varlığını kendi ruh iklimiyle yoğurmuş ve okuru da o iklime davet etmiştir. Kimileri bu şiiri sadece bir metin olarak okur geçer, ama arayanlar için bu metinler, bir hayat tahayyülünün içli ve incelikli temsiline dönüşür.


Her dizesi sabırla örülmüş bir zaman ilmi yine.

Duygunun kaptanı olmak kolay değildir. Herkes yazabilir, ama herkes yön veremez. Şair ise hem yazar, hem yön verir; okurun kalbine, kendi iç denizine ve belki de zamansız bir zamana doğru.

.....
Tesbih Şair.

O sözcüklerden saraylar kuran bir duygu ustasıdır. O, hissi incelikle işleyip ruhun dokusuna nakşeden bir zanaatkârdır. Hemen her şiiri onun içinden süzülüp gelen bir maden gibidir; işlenmemişken kör, işlendiğinde çok parlayan.

O, Öfkeyi bir tül gibi inceltir, sevinci damıtılmış bir ışıkla yoğurur. Hüzün, onun elinde yontulmuş bir mermer gibi zarifleşir. Aşk, altın varaklı bir vitray gibi ruhun duvarına yerleşir. Onun kalemi bir çekiç gibi indirip bir fırça gibi okşar.



Eyvallah dedik yine,
hayranlıkla elbette.
🌾