Artık biliyorum:
Sen bir sevgili değil,
Bana Allah’ı hatırlatan
Bir işarettin yalnızca.

Gidişin,
Kalbime en büyük eksikliği koydu;
Ama o eksiklikten
Sonsuzluğun kapısı açıldı.

Ben seni sevdim sanmıştım,
Meğer sen,
Bana Rabbimi aratmak için
Gönderilmiş bir aynaydın.

Aralık,
Bir ay olmaktan çıktı artık;
Aralık, kul ile Hakk arasında
Bir aralanış oldu gönlümde.

Her gözyaşım,
Bir dua gibi yükseldi göğe;
Her suskunluğum,
Bir secde gibi sindi kalbime.

Ey sevgili!
Seninle bitmedi hayatım,
Senin gidişinle başladı
Hakikati arayışım.

Ben Leylâ’yı yitirdim belki,
Ama Mecnun’un kalbiyle
Mevlâ’yı bulmaya yürüdüm.

Artık Aralık bir ayrılık değil,
Bir vuslat mevsimi;
Çünkü kaybolan sen oldun,
Ama bulunan Allah oldu.

Biliyorum şimdi,
Aşk yarım kalmaz;
Yarım kalan biziz,
Aşk daima tamamdır.

Ey Rabbim!
Sen beni bir insanda arattın,
Ama sonunda
Bütün eksiklikleri Seninle tamamladın.

Ve ey Aralık!
Sen benim en karanlık ayım değil,
En parlak kandilim oldun;
Çünkü beni ondan ayırdın,
Ama sana yaklaştırdın.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(24 Ağustos 2025)