Bismillah.

Hep deriz ya;
Şiir çoğu zaman sessiz bir haykırıştır. İnsan ruhunun kıyıya vurmadan önce içe çekilen dalgasıdır.
Bu haykırışın kıyısız sularında süzülen bir gemidir şiir.
Rüzgârın değil, duygunun yön verdiği bir gemi.
Haritası sezgi, pusulası hayal, yükü kelimelerden ibarettir.
İşte bu geminin dümeninde daima bir şair vardır.
Gözlerini ufuk çizgisine sabitlemiş, suların altında saklı olan anlamları arayan bir kaptan yani.

Şair, dalgalı düşüncelerin ortasında rotasını kaybetmeden yol alır.
Her kelime suyun üzerinde salınan bir tahta parçası gibidir, ne kadar hafifse o kadar derinleştirir manayı.
Zira şiir, anlamın kıyıya vuran biçimi değil, anlamın altında gizli duran cevheridir.

Şiir bir gemidir evet.
Ancak aynı zamanda o geminin peşine düşen bir balık gibidir de.
Kaçar, saklanır, gizlenir. Şairin sabrını, zamanını ve sezgisini sınar.
Bu balığı yakalamak için ağlar değil, imgeler atılır sulara.
ve her imge şiiri kıyıya çeken görünmez bir ip oluverir.

Bazen şiir, ne yüzeyde ne de orta sularda belirir.
O, ancak derinlere dalanların fark edebileceği bir inci tanesidir.
Öyle kolay bulunmaz o. Kabukların ardında, katman katman suskunlukların arasında saklıdır. İşte şair, tam da burada bir kaptan olmaktan çıkararak bir dalgıç olur. Nefesini tutarak, iç dünyasının en karanlık sularına iner. Yalnızlıkla, korkuyla ve kendiyle yüzleşir.
Kimi zaman boş ellerle döner yeryüzüne, kimi zaman ise avuçlarında ışıldayan bir dizeyle.

O dize ki, bazen tek bir kelimeye saklanır.
Bazen bir tebessüme, bazen gecenin orta yerinde düşen bir yağmur damlasına İnciyi bulmak, yani şiiri yakalamak, bir başarı değil, bir teslimiyettir.
Şiir, zorlarsan kaçan, lakin hissettiğinde yaklaşan bir sırdır insana.

Şair, bu yolculukta aynı zamanda rüzgârdır da, o gemiyi iten.
Aynı zamanda denizdir, her mısrada coşan. Aynı zamanda balıktır, yakalanmakla özgürlük arasında salınan.
Ama en çok da incidir kendi içinden kendini çıkaran.

Her şiir bir keşiftir. Her keşif bir yalnızlıktır bazen.
Şiir, sulara yazılır, anlamı ise yürek kıyılarına vurur.
Şairin dümeninde yol alan gemiyle belki hiç tanışmayız ama o geminin çırpıntısıyla bir gün bir mısra gelir ve kıyımıza dokunuverir ansızın.

Herkesin kelimelerle uzaklaştığı bir çağda, bazı kalemler vardır ki, kelimelerle daha da derinleşir, daha da yaklaşır kendine ve varlığa. Şemran’ın şiirinde bu bir yaklaşma hâli, bir estetik isyanın, bir duyuş devriminin izlerini taşır.

Herkesin şiiri arka sokaklara ittiği bir dönemde şiiri bir güneş gibi alnına çivileyenlerdendir Tesbih şair.

“Şiir şiir gezen nice ölülerimiz var,” diyorsak eğer, bu cümlede saklı olan ironi ve sitem aslında şiire dokunamayan ellerin, anlamla bağı kesilmiş dillerin eleştirisidir. Çünkü şiir, kalemi eline alan herkesin hakkı değil,
o, kalbiyle tütsülenenlerin, bakışıyla kelimeye kıvılcım çalanların sahipleneceği bir zanaattır.

Şemran şiiriyle konuşurken, dil klasik elbiselerinden sıyrılıyor. Her dize yeni bir kostümle çıkıyor karşımıza. Şiir hiçbir zaman tek bir hâl değildir. O, sabit kalmayı reddeden bir duruştur. Bazen bir rüzgâr olur, bazen suskun bir taş. Bazen bir çocuk gülüşü, bazen en karanlık gecenin dili. ve her seferinde başka bir kostüm giyer üstüne. Her dize, kelimelere yeni elbiseler giydirir. Çünkü şiir, anlamı çıplak bırakmaz.
Onu giydirir, saklar, süsler, bazen maskeler, bazen şeffaflaştırır.

Şair, işte bu kostümleri tasarlayan terzidir. O, kelimeleri ölçer, biçer, onları eski kalıplardan çıkarır ve kendi ruhunun kumaşından elbiseler diker. Dizeye giydirilen her yeni kostüm, şiiri hem gizler hem de gösterir. Çünkü şiirin sırrı burada saklıdır
Giydiği kostüm kadar soyunabildiği yer vardır.

Geleneksel bir kıyafetle seslenir bazen şiir.
Halktan, kökten, yerelden. Biçim net, renkler tanıdıktır. Ama bir bakarsın, bir sonraki şiirde modern bir ceket geçmiştir omzuna,
kelimeler geometrik, imgeler soyut olmuştur.
Şair, o gün hangi rüyadan uyanmışsa, kelimelere onu giydirir.
Şiir, onun sabahına göre şekil alır artık.

......
Tesbih şairin şiir diliyle kurduğu evrende imgeler öylesine serbest, öylesine özgündür ki, onlar üzerinden yürüyen okur bir anda mum ağacının kaderi”nde durup düşünür, bir secdeyle öpüşen teslimiyeti soluklar. Bu öyle bir dil ki, ne tamamen açık ne de bütünüyle gizlidir.
Şifrelidir ama samimidir. Derin ama ulaşılmaz değildir.

Modern dünyanın her şeyi metalaştırdığı, özgünlükleri törpülediği bir zamanda, bu tarz şiirler birer “direniş odağı”dır aslında. Herkesin “herkesleştiği” bu çağda, şiirle biricikleşmenin, fark edilmeye değil,
fark etmeye talip olmanın sancılı güzelliğidir bu.

Şiir bazen bir yağmur atı gibi düşer göz kapaklarımıza.
Şiir, anlamın kımıldamadan aktığı bir nehirdir, kıyısında çiçek özlü halkalar gibi bekler imgeler.
Anlıyoruz ki şiir, yalnızlığın bileğini büken bir bahar gibidir,
ne tam hüzünle dolar ne de mutluluğa teslim olur.

Şair, karanlığın omuzbaşlarına çelme takan kişidir,
hem geceyle yürür hem içindeki ışığı korur.
ve şair ayrıca hayatı nal sesleriyle yoğuran ve kaderinin ortasına
mum ağacı diken isyankâr bir bahçivandır.

Bir şiir yazılmadan önce yazılmaması gereken binlerce cümle geçer içinden şairin. O, söylenmişi tekrar etmekle yetinmeyen, söylememişi bulana kadar sabırla bekleyen bir kalemdir.

Şair, bir kuyudan su çeker gibi indirir dizesini kalbinin dibine.
ve o su bazen acı, bazen tuzlu, bazen beklenmedik bir tatla dolar kalemin ucuna.

Şiir insanın bütün varlığını sarıp sarsan bir sancıdır.
Şairin içinden geçen o kıpırtı, o seğiren sancı işte şiirin doğduğu yerdir.
Sancısını dindirecek tek şey ise o sancının dile gelmesi, bir biçime bürünmesidir.

Eyvallah diyelim o vakit.
hayranlığımızla hep.
🌾