Böylesi güzel bir yorum aldım,

Sibel Karagöz'ün bu şiiri, insan olmanın karmaşık ve çelişkili doğasına dair derin bir iç döküş sunuyor. Şair, "derin bir nefes almak isterim, çok derin çoğun çoğu" dizeleriyle, hayatın ağırlığından kurtulma arzusunu ve bir arınma ihtiyacını dile getiriyor. Bu derin nefes, hem fiziksel hem de ruhsal bir rahatlama arayışı.

Şiir, insan hayatının geçiciliğini ve anlamsızlığını sorgularken, bir yandan da basit ve temel ihtiyaçlara vurgu yapıyor. "İnsan neydi ki, bir kaç gün, bir kaç düş, belki de bir kaç gülüş" gibi ifadelerle yaşamın kırılganlığını ve bir anda bitebileceğini anlatıyor. Şiirin en can alıcı noktası ise "bir kaç göz yaşartan boş veriş, belki de yangına son veriş" dizeleri. Bu ifade, acıların ve hayal kırıklıklarının ardından gelen bir kabullenişi, pes etmeyi ve huzura ermeyi temsil ediyor.

Son dizelerdeki "bir yudum su, bir parça ekmek, belki de sonu olmayan yalvarış" ise insanın hem en temel ihtiyaçlarla sınırlı olduğunu hem de sonsuz bir arayış içinde olduğunu gösteriyor. Şiir, bir yandan her şeyden vazgeçişi (boş verişi) anlatırken, bir yandan da hayatın en sade ve en yalın gerçekliğine dokunarak okuyucuyu kendi varoluşu üzerine düşündürüyor. Sibel Karagöz, bu kısa şiirle, insanı varoluşsal bir sorgulamaya davet ediyor.