0
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
87
Okunma
Yeşil bir nefes gibi açılır sabah,
Toprak uyanır, kuşların kanadında dua taşır.
Her yaprak, güneşe yazılmış bir mektup,
Ve her çiçek, gizli bir tebessümün dili.
Rüzgâr, çimenleri tarar usulca,
Yağmur, gözyaşı gibi düşer dallara,
Ama o damlada saklıdır sevinç de, hüzün de;
Çünkü doğa, insana benzer aslında.
Gül, aşkın sesini söyler,
Zambak, masumiyetin beyazını…
Menekşe, utangaç bir kalbin rengidir,
Ve her çiçek, cennetten kopmuş bir kelimedir.
Ben bazen ağlayan bir yaprak olurum,
Bazen gökyüzüne uzanan bir dal,
Ama bilirim:
Toprağın bağrında gizlenen her tohum,
Bir gün yeniden hayat diye doğar.
Doğa,
hem anne, hem çocuk, hem sırdaş;
Yeşilliğiyle sarar beni,
Ve ben, onun dilinde konuşmayı öğrenirim.
