Taş duvarın gölgesinde bir kâğıt buldum,
Sanki yıllar öncesinden süzülmüş bir sır gibi.
Mürekkebi solmuş, harfleri titrek,
Ama kalbin ateşi hâlâ sıcak…

“Sevdiğim,” diyordu,
“Bu evin penceresinden baktığımda
Gökyüzü senin gözlerin kadar maviydi.
Kapının eşiğinde adımlarını beklerdim,
Her gürültü sen diye çarpardı yüreğim.”

Okudukça içim titredi,
Çünkü ben bu eve yeni girdim,
Ama hissettim:
Burada bir aşk yaşamış,
Bir ömür kalplerde iz bırakmış.

Belki kavuşamadı,
Belki gitti, belki bekledi…
Ama o satırlar
Hâlâ bu duvarın taşlarında yankılanıyor.

Şimdi ben de fısıldıyorum aynı eve:
“Ey meçhul âşık, merak etme,
Senin sevdan kaybolmadı.
Kâğıdın sarardı, mürekkebin soldu,
Ama kelimelerin hâlâ kanıyor içimde.”

Ve düşündüm o an:
Bizden sonra da biri gelecek belki,
Benim bıraktığım şiiri bulacak,
Ve yeniden aşka inanacak…