Ben sende tüketmişim bütün suskunluklarımı,
Bir söz ancak bu kadar parçalanırmış.
Düşün, bir sokaktayım ışığı unutulmuş,
Geceye biraz küskün, sabaha yabancı.
Gidersem kimseye adres bırakmam,
Öyle yaralı, öyle gururlu ve boş.

Bir çocuğun defterindeki çizik gibi yüzüm,
Silinse de izi kalıyor sayfaların altında.
Ben ki kendimi taşır gibi taşırım her gün,
Omzumda ölü şehirlerin yükü,
Kimsesiz kaldırımlar kadar sessiz,
Kimsesiz bir mezar kadar derin.

Ah, beni anlasan belki gülümserdim,
Şimdi ne ellerin çağırıyor beni artık,
Ne de sesin ıslık gibi dalıyor rüzgarıma.
Bir tek ben kalmışım kendime düşman,
Bir tek ben kalmışım kendime yoldaş.

Ve bil ki, dönsem de hiçbir şey değişmeyecek,
Çünkü çoktan aşındı ayakkabılarımın umudu,
Çünkü çoktan eksildi aynalarda yüzüm.
Seninle yitirdiğim bütün sevdaları
Şimdi yoksul bir masanın üstünde buluyorum:
Bir boş bardak, yarım kalmış bir şarkı,
Ve ardına bakmadan çekip giden gölgem.