Bitti!
Bitti dedim fısıldayarak.
Dizlerimde titreyerek, bacaklarımda ağrıyarak…
Göğsümdeki yerini kötü bir karanlığa bırakarak…
bitti dedim fısıldayarak.
Başımı kaldırdım.
Çoktan yoktu.
Kulak kesildim.
Çıt yoktu.
Uzaklaşmamıştı, yoktu!
Ne vakittir gitmişti, ne vakittir var gibiydi, bilmiyordum.
Görünürde ne bir gölge ne bir kıpırtı.
Bitti dedim fısıldayarak.
Omuzlarımda bir ağırlık, kafamın içinde keskin bir cızırtı…
Evim darmadağın, kafam karmakarışık…
Bitti dedim bir kez daha, fısıldayarak; bitti!
Kulaklarım uğuldadı.
Bir karanlık, ötelerden gelip göz çukurlarıma oturdu.
Başım döndü.
Bedenimi boşluğa bıraktım.
Yığıldım mı bilmiyorum; boşluğa bıraktım.
Fısıldadım; bitti!
Sallandım, sallandım, titreyerek sallandım!
Günler geçti.
Kaç gün.
Kaç saat.
Kaç dakika, bilmiyorum.
Bir fısıltıyla irkildim.
Bitti dedi bir şey.
Rüya gibiydi.
Kalktım.
Karanlık.
Pencereleri bulamadım.
Adımlamaya çalıştım.
Ayaklarım dağınıklığa takıldı.
Tökezledim mi bilmiyorum, düştüm.
Sanki daha çok yığıldım.
Yığıldım mı emin değilim; düştüm.
Çıt yoktu.
Işık yoktu.
Bir fısıltı daha; bitti!
“Benim mi hatam, hata benim mi? Ben mi? Benim yüzümden mi? Ben mi yaptım? Ben mi, ben, ben… ben bir şey yapmadım.”
Sustu.
“Ses ver ulan! Ses versene! Söyle, söyle sene!”
Sustu.
“Ben mi yaptım?”
Uzaktan duydum; bitti!
“Hayır, hayır, hayır! Ben bir şey yapmadım. Kes! Sus! Defol!”
Sustu.
Seslendim, yoktu.
Çağırdım; heey!
Yoktu.
Ben yapmadım.
Ben yapmadım.
“Sen yapmadın,” dedi içimdeki, “sen yapmadın.”
Gülümseyemedim.
Bir ses daha.
Dibimde, en dibimde!
Gıcırdadı.
Işık, rüzgar, güneş, soğuk ve sıcak…
Hepsi beraber, paldır küldür evime daldı.