0
Yorum
6
Beğeni
5,0
Puan
153
Okunma
Gözlerimin içinde akar eski bir ırmak,
Her damlası unutuş, her gölgesi hatıradır.
Bir kuş kanadını değdirir zamanın alnına,
Ve dünya, sessiz bir taş saat gibi durur.
Konuşmayan duvarlar bilir bütün sırları,
Gökyüzü, rengi tükenmiş bir mendil gibi katlanır.
İnsan, adını rüzgâra yazmaya çalışır —
Oysa harfler, toprağın uykusuna karışır.
Bir gün, vakit kendini yutar,
Geriye yalnızca çıplak bir ses kalır:
Ne geçmişe aittir, ne geleceğe…
Tam ortasında yanar sonsuz bir anın.
Ve işte o an,
Hiç kimseye ait olmadan
Herkesin kalbine sızar —
Bir daha çıkmamak üzere.
5.0
100% (2)
