Kırıldıkça çoğalan çiçekler gibiyiz;
Her mevsim solduk,
Ama hep içimize açtık.

Gözlerimin ucunda solan çiçekler var,
Adını her andığımda
Yaprakları titreyen duygular gibi.
Sen gideli,
Mevsimlerin rengi değişti içimde.

İlkbahar bana uğramıyor artık,
Gelen hep kışın başka bir yüzü.
Oysa ben sana açmak isteyen
Masum bir çiçektim.
Ve sen, beni solmadan bıraktın.

Kalbimde hâlâ,
Kırıldığın yerden akan bir su gibi akıyorsun.
Kırık çiçekleri sulayan bir gözyaşıyım ben,
Sessizce toprağa karışan
Adına alışamayan bir mevsimde.

Kimse bilmiyor
Bir çiçeğin içten içe nasıl kırıldığını.
Herkes dışına bakıyor,
Ama sen içime açılmıştın,
Ve oradan çürüttün beni.

Sustuğum yerden büyüyen
Kırgınlıklarım var.
İçime gömdüğüm her şey
Bir gün benden filizlenip
Sana dönecek diye korkuyorum.

Adını unuttuğum anlarda bile
Bir çiçek gibi eğiliyor boynum.
Senin yokluğun
Bir mevsimi değil,
Bir ömrü eskitiyor artık.

Gecenin en sessiz vaktinde
Kırık bir gül kokusu yükseliyor içimden.
Ne bahar, ne sonbahar bu;
Bu mevsim yalnızca
Kırgın çiçeklerin mevsimi.

Seninle konuşamadığım her söz
Çiçek olmaktan vazgeçti.
Şimdi kalbim,
Bir sessizlik tarlası gibi
Sözden çok suskunlukla dolu.

Her özlem,
Toprağa düşen bir tohumdur aslında.
Ama sen o toprağa
Ne su verdin ne güneş
Ve ben yine de yeşermek istedim.

Bazen düşünüyorum da,
Bir insanı sevmek,
Onun seni hiç sevmediği ihtimaline
Sessizce razı olmaktır belki.
Ben razı oldum ama kırıldım.

Seninle geçen zaman
Çiçeklerin rengiyle hatırlanıyor.
Ama o renkler şimdi
Yalnızca solgun bir fotoğraf gibi
Anılarımın duvarına asılı.

Bu mevsim bitmeyecek biliyorum,
Çünkü sen gelmedikçe
Bahar da gelmeyecek.
Ve ben her yıl
Yeniden solmayı seçeceğim.

Kırılmak,
Bazen sevmenin diğer adıdır.
Ve ben seni en çok
Kırıldığım yerden sevdim.
Çünkü orası artık sensiz iyileşmez.

Kalbimde çiçekler değil,
Sana dair suskunluklar açıyor artık.
Her biri başka bir mevsimde
Unutulmuş bir tebessüm gibi
Kendini gizleyerek yaşıyor.

Sen duymadın ama,
Ben sana hiçbir zaman küsmek istemedim.
Sadece kırıldım,
Ve o kırıkla yaşamayı
Aşk sanacak kadar sevdim seni.

Çünkü bazı çiçekler
Sadece en sessiz zamanlarda açar.
Ve bazı sevdalar
Ancak en içten suskunluklarda büyür.
Ben ikisini de yaşadım seninle.

Şimdi içimde bir bahar değil,
Bir yas mevsimi var.
Her çiçek dalından kopmuş,
Ama kökü hâlâ sende…
İşte bu yüzden hâlâ soluyorum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(8 Ağustos 2025)