Suskunluk, en derin duadır;
Sözlerin yetmediği yerde,
Tesbih taneleri döner,
Ve aşk, sessizlikte büyür.

Sana söyleyemediklerimi
Tesbih tanelerine verdim bu gece.
Her biri sustuğum bir cümleydi,
Her dönüşünde biraz daha eksildi kalbim.
Sustum... ama boşuna değil.

Çünkü bazı aşklar
Ancak susarak yaşanır.
Ve bazı sevgiler
Ancak tesbih tanelerinde saklanır.

Her tanede bir dua saklıydı,
Bir “Allah’ım, o bilsin” diye fısıldanan,
Adını anmadan anladığım,
Sana varmadan vardığım bir sevda…

Sen duymadın belki,
Ama ben seni
Her “Subhânallah”ta aradım,
Her “Elhamdülillah”ta buldum,
Her “Allahu Ekber”de kalbime kaydettim.

Zira aşkın kendisi de bir zikirdir,
Kalbe düşen her sevda
Aslında Allah’a çıkan bir yol olur bazen.
Ve sen benim içimde açılmış
En uzun secdeydin.

Sana dokunamadım hiç,
Ama sana dokunan dualarım oldu.
Susarak söyledim her şeyi,
Çünkü suskunluk,
Aşkın en gür hâlidir.

Bir ömre sığmayan sevgini,
Bir iplik boyu zikre sığdırdım.
Her çekişte biraz daha yakınlaştım
Kalbime,
Sana değil.

Çünkü sen,
Kalbimde kaldığın sürece
Ulaşılamaz değil,
Eksilmezsin de.
Orada hep tam, hep sonsuzsun.

Bazı sevgiler,
Sadece bir avuç suskunlukla büyür.
Ve ben sana her sustuğumda
Bir orman yeşerttim içimde.

Konuşsam yalan olurdu,
Sussam da ziyan değil.
Çünkü ben seni
Ziyan etmeyecek tek yer olan
Kalbimde tuttum.

Tesbih elimde,
Dilimde dua yok,
Ama sen varsın.
Ve bu yeterli bir sebep
Sessizliğe iman etmem için.

Ey adını anmadan sevdiğim,
Her tanede eksilen nefesimsin sen.
Ve ben seni
Sadece Allah’a anlatılacak kadar
Derinden sevdim.

Sana anlatamadıklarım,
Seccademin kıvrımlarında saklı.
Her gece bir kenarına gözyaşı damlıyor,
Ve her damla
Kalbimdeki senin bir ayetini tamamlıyor.

Ben seni,
Dillerin sükût ettiği yerde
Yalnızca kalbimle konuştum.
Çünkü kelimeler,
Bazen bir sevgiyi kirletebilir.

Seninle konuşmak istemedim,
Seninle susmak istedim.
Zira konuştuğumda kırılırdım belki,
Ama sustuğumda
Sana daha çok benzedim.

Bazı insanlar cümlelere sığmaz,
Sen onlardandın.
Bu yüzden sustum,
Bu yüzden içime sakladım seni.
Her tanesi bir sır olan tesbih gibi...

Adını andıkça tükenmek değil,
Adını anmadan büyümek istedim.
Çünkü bu aşk,
Ne dillerin söylediği
Ne kulakların duyduğu bir şeydi.

Seninle konuşmak,
Beni sıradanlaştırırdı belki.
Ama susmak,
Seni içimde çoğaltmama izin verdi.
Ve ben seni büyüterek sustum.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ
(8 Ağustos 2025)