Bazı günler vardır ki, her şey sessizliğe gömülür.
Gökyüzü bile seni görmezden gelir,
Bulutlar yüzüne puslu bakar,
İnsanlar yanından geçip gider
Sanki hayat seni hiç tanımamış gibi davranır.

İçini kaplayan o derin uçurum…
Nereden geldiğini bilemezsin,
nereye gittiğini de sonsuz gibi gelir.
Ama tam da orada,
o derinliğin orta yerinde başlar umut.

Umut dediğin,
kapını çalıp gürültüyle girmez içeri.
Sessizce yaklaşır, kalbine usulca dokunur.
Ne bir kelime söyler, ne de bir vaatte bulunur.
Ama bir sabah,
kendini toparlamaya çalışırken bir bakarsın…
O yıkıntının ortasında
küçücük bir çiçek yeşermiş.

Gözlerine inanamazsın.
Çünkü o çiçek, zayıf görünse de
karanlığın içinden çıkıp
ayakta kalmayı başarmış.
İşte o an bir ses duyarsın içinden: “Bitmedi...”
Umut, hiç düşmeyenlerin değil,
düştüğünde bile içindeki ışığı söndürmeyenlerin
gizli yoldaşıdır.
Ve bazen, sadece tek bir iyi düşünce
bir ömürlük karanlığa başkaldırmaya yeter.

Umut,
en sessiz ama en güçlü direniştir.
Ve unutma...
Gecenin en karanlık anı, her zaman
sabahın en yakın olduğu andır.

SİLEZYA