Gönlüm bir bahçe,
Kader rüzgârıyla sallanır.
Ben ise kökümle sabit,
Her ne gelirse kabul ederim.

İsyan etmeden,
Söz söylemeden,
Sadece bekleyerek,
Tevekkül ettim Yaradan’a.

Zira bilirim ki,
Gölgeyi düşüren ben değilim,
Güneşi engelleyen de.
Her şeyin en doğrusunu
Bilen bir el var üstümde.

Gözlerimi kapattım,
Gördüm en karanlıkta bile
Bir nur vardı,
İşte o nurdu tevekkül.

Ne zaman yıkılsam,
O ışık beni kaldırdı.
Ne zaman unutsam,
O gölgeye tutundum.

Tevekkül, bir sırdır;
Anlatılmaz, yaşanır.
Ve o sır,
Kalpte nur olur,
Düşüncede huzur.

Ben geldim bu dünyaya,
Bir emaneti taşımak için.
Bıraktım her şeyi,
Sadece ona güvendim.

Her planım, her hayalim,
Onun hikmetiyle çizildi.
Ben değil, O karar verdi.
Ve ben şükrettim buna.

Ey gönül,
Artık sabret ve inan.
Gölgen ne kadar uzun olursa olsun,
O seni asla yalnız bırakmaz.

Tevekkül,
Bir düş değil, bir vuslattır.
Sakın unutma bunu.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / İYÂN-I NÛRBÎN
(5 Ağustos 2025)
(Ben teslim oldum, gönlüm gölgeyi sevdi.)