Bir çöpçü sabahı süpürürken sokağı,
Bir iş adamı geçer, görmeden ona bakmayı.
Biri ter içinde ekmek taşır pazara,
Biri klimalı ofiste sayar saati zarara.
İkisi de yaşar; biri terle, biri sayıyla…

Çocuk parkta düşer dizini kanatır,
Anne koşar, baba uzaktan bakar.
Genç bir kız pencereyi açar, yıldızlara sorar:
“Sevgi hâlâ var mı, yoksa o da mı yalan?”
Sessizlik cevap olur: Herkesin yükü ayrı.

Bir komşu selam verir, öteki başını eğer,
Bir bakış bazen köprü, bazen de duvar eder.
İnsan, en çok insanı unutur bu çağda,
Herkes kendi cehenneminde,
Cennet arar başkasının avuçlarında.

Bir bilge dedi ki: “Kendini bilen, herkesi anlar.”
Ama şimdi herkes herkeste eksik yan arar.
Oysa ne zenginlik, ne dil, ne inanç ayırır,
İnsanı insan yapan,
İçindeki merhameti kaybetmemektir.

Son sözüm şudur:
Kimse tam değil, herkes bir parça eksik.
Ama o eksiği fark eden, işte en gerçek kişi odur.
Çünkü bu şiir, adı gibi,
Herkes içindir… ama anlayana.