5
Yorum
19
Beğeni
4,7
Puan
243
Okunma
bu ülke benim omzumu ağrıtıyor kardeşim!
her sabah bir kepçe kazıyor içimi —
ne altın çıkıyor,
ne huzur,
sadece çocuk cesetleriyle doluyor kalbim.
ben sabahları
gazete okumuyorum artık.
çünkü her manşet
bir mezar taşı gibi dikiliyor yüzüme.
ve bu toprak —
hangi duayla sulanırsa sulansın,
hala acı, hala açlık, hala suskunluk bitmiyor.
ben bu şiiri
bir kasabanın kahverengisine yazıyorum,
bir işçinin nasırına,
bir annenin “dönecek” diye tuttuğu nefese...
duydun mu?
bir adam daha öldü asgari bir hayatta.
maaşı üç bin beş yüz,
çocukları üç tane,
umuduysa bir simit kadar bayat!
diyorum ki;
bir gün
kalkacağız bu kan kokan yataklardan,
ve sokaklar bizi değil,
biz sokakları uyandıracağız.
çünkü susmak —
yalnızca dilsizliğin değil,
suç ortaklığının da kardeşidir!
5.0
83% (5)
3.0
17% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
