Sokaklar eskidi, mutluluğa değil, karanlığa çıkar oldu.
Tadına vardı bin nesil, ne olduysa bu çağda oldu.
Kazanını kaynatanlar, taş kaynatanları hiç görmedi.
Kimi zevkten, kimi bıktı taştan, bir kağıda kendini bıraktı.

Ne çığlıkların ardında öldü bedenler, kulaklar sağır, gözler kör oldu.
Seninde, benimde düşünecek fırsatımız hiç olmadı, her şey bir günde oldu.
Zamanı parayla öyle bir karıştırdılar ki, balçıkla şimdi sıvandı güneş.
Her yangının ardından, yitip giden bizden, sönüp biten nefes bizden oldu.

Belki aşk senin ellerinin şefkatinde gizliydi, Yüzün düşmeseydi satırlara.
Bir pulda gizliydi mutluluk, yazmayı unutmasaydı aşıklar kağıtlara,
bir kadehin hesabını sorarken, bir çiçek solarken, cehennem ateşine koşarcasına,
belki mutlu olurduk, belki umudumuz olurdu, düşüp kalkabilseydik sokaklarda.
Olmadı, şarkı bitti, tatlı bir nazende gibi geldi ölüm, kor tutan avuçlarıma.

Enes İLHAN