Çok eskilerde ( şiir duygusuna uyar mı bilmem ama) insanı düşüncelliğe sürükleyen bir animasyon film izlemiştim. Animasyon denince çocuk izleyiciye hitap anlaşılabilir, lakin bu animasyon film büyük insanlarında izleyip, ondan ders çıkaracak bir filmdi. Filmin ana karakteri olan adam güneşli bir günde caddede yürürken herkesin ona dönüp şaşkınlıkla baktığını fark eder. Nedeni anlamak isterken bir çocuk seslenir : “ bayım gölgeniz yok!” Adam etrafını döner, ışığın geldiği yönün ters tarafına bakar hakikaten gölgesi yoktur. Oturur, çömelir, doğrulur .. ne yaparsa yapsın gölgesi yoktur. Günlerce bu olayı sorgular araştırır. Derken yaşlıca bir adamla karşılaşır bir gün. Adam derki “ beyfendi siz ruhunuzun gölgesini yitirmişsiniz..” .. “ nasıl “ der adam . “ Ben günlerdir gölgemin neden yitik olduğunu araştırıyorum. Sebebini çözemedim. Siz şimdi ruhumun gölgesini yitirdiğimden söz ediyorsunuz. Açıklar mısınız nedir bu..”
Yaşlı adam biraz felsefi bir cevap verir. “ sevgi ruha işlemediği için, ruhunuz sevgisiz kalmış. O yüzden gelseniz esaret altında. Sevginizi çoğaltınız Kİ gölgeniz esaretten kurtulsun..”
Şiirin girişinde , gölgeler arasında , gölgesi olmayan bir adamım marası bu sözünü ettiğim animasyonu hatırlattı bana.
Şiir çok duygulu ve seslendirme çok güzel
Tebriklerimi bırakıyorum sayfana Enes kardeşim

Esenlikler

enes merhaba kardeşim

duygulu sesinle aşkın en yakıcı halini ne de güzel yansıtmışsın.

Cemal Süreya'nın o kısacık
ama anlam dolu

" daha nen olayım isterdin,
onursuzunum senin!''

şiirinde bıraktığı duyguyu hissettim

kalemine yüreğine sağlık

tebriklerimi bırakıyorum sayfana

saygı ve selamlarımla