Seni eski şiirlerde buldum.
Gözlerini kuruttuğun kitap sayfalarında.
Biten güzel rüyaların, hasrete gebe gecelerinde.
Seni buldum nihan, seni gül kokulu rüzgarlarda buldum.

Yeşilin her tonunda düşünüyorsun, ormanlar, sessiz vadiler sana yetmez.
Saçlarının kızılında batırırken güneşi,
bana kızıl denizde ölüm yolu çiziyorsun.
Gözlerini ve dudaklarını tanımadan,
kokunu bilmeden seni bulabiliyorum.

Bu aşkın yalın yalnızlığında,
deminin nereden geldiğini bilemediğin bir çay kokusu.
Seni buldum nihan, seni yürek dedikleri çölde, baygın kumların üzerinde,
mehtaba kafa tutan yüzünle, geceyi kıskandıran güzelliğinle buldum.

Bu sevginin ölüm halinde yaşamak, yaşamak seni eski şiirlerde sevmekdi.
Bağımsızlık için, özgürlük dövüşünü kaybettiğim günün ardında,
akşama düşen yağmur sesinde, beni hiç sevmeyişinde seni buldum.
Seni buldum nihan, artık kaybedemem, kaybedemem seni ve seni kazanamam.
Seni eski şiirler kadar çok seviyorum, eski şiirleri kimseler bilemez,
kimseleri sevme nihan, seni kırlangıç mevsimlerinde seviyorum.

Enes İLHAN