Kalbim bir şehir: surlarla çevrili,
Her gece suskun, her sabah tedirgin.
İçinde ne sırlar, ne yıkık mihraplar var,
Fethedilmeyi bekleyen, dualarla yoğrulan.

Göğüs kafesimde bir sancak gizli,
Hilal değil belki ama ona özdeş bir izdir.
Kalemle başlar bu kuşatma önce,
Bir harfin ucunda titrer umut, gizlice.

Aşkın ordusu geceye sızmış,
Yalnızlığıma siper olmuş yıldız.
Ve her yıldız birer duadır semada,
Kalbin kapılarına dokunan sabahla.

Bütün susuşlar kuşatma nizamında,
Her sessizlik bir mancınık misali.
Dil sustukça kalem gürleştir sözü,
Ve her kelime taşır seferin izini.

Bir ayet misali dizilir hücumlar,
Lâfızlar secde eder, ruhlar saf tutar.
Kalbin kıblesi şimdi belirlenmiştir:
Aşka, hakikate, fethi getiren bilince.

Ben içime döndüm bir kale gibi,
Savunmasız ama yorgun ve dirençli.
Gözyaşlarımla ıslattım hendekleri,
Her damla bir teslimiyet, bir yakarış gibi.

Ve nihayet seslenir göğsümdeki sancak:
"Ey aşk! Gir kalbime, sız benliğime!"
Surlarımda yankılanır bu nida,
İçimde bir yankı: “Lebbeyk yâ İlâhî!”

Sevgilim, kalbim bir Konstantiniyye ise,
Sen onun Fatihisin; dualarla gelen.
Ben seni düşleyen bir harfsem eğer,
Sen de beni secdeyle tamamlayan harfsin.

Şimdi kalbimin burçlarında ezanlar,
Ve her tekbir bir zinciri koparır.
İçimdeki putlar birer birer devrilir,
Aşkınla yıkılır tüm iç duvarlar.

Kuşatma uzun sürdü, yıllar sürdü belki,
Ama her bekleyiş, fethin hatrınadır.
Göğüs kafesimde büyüyen bu ses,
Bir muştu değilse, nedir o hâlde?

Artık teslimim sana ve kelâmına,
Kalbim seferin son durağıdır çünkü.
Harfinle açtığın yolda yürüyen bir kulum,
İçimdeki şehir, seninledir artık huzur.

İç burçlara sancak dikilirken sessizce,
Gök gürler gibi inler kalbimden “Hu!”
Kalemimin ucu öpüyor mihrapları,
Ve “ol” denilen yerde duruyor ruhum.

Kalbimin etrafında yedi gece döndüm,
Her biri tavaf, her biri hüzün.
Ve yedinci gecede bir dua duyuldu:
“Ey söz, ey mısra, ey vuslatın özü!”

Bir kuşatma ki suskunlukla örülür,
Bir fetih ki secdelerle mühürlenir.
Ben artık sur değilim, kale değilim:
Ben bir aşkın teslim aldığı gönlüm.

Kalbin mahzeninde açan ilk gül gibi,
Korkarak ama umutla açıldım sana.
Ne var ki içimde hâlâ pusuda bekler,
Direnişten arta kalan binbir vesvese.

Ama senin sözün geldi bir mızrak gibi,
Ve deldi o en koyu tereddüt duvarını.
Geriye kalan tek şey bir nida:
“Zafer Allah’ındır! Kalp teslim alındı.”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(24 Temmuz 2025)