Sabahları hep aynı saatte geçerdi otobüs.
Ve her sabah, aynı durakta farklı bir hayat beklerdi onu.
Biri çocuğunu okula bırakıp koştururdu işe.
Biri gece nöbetinden çıkıp eve dönmeye çalışırdı.
Bir başkası elindeki simidi martılarla paylaşır, sonra kendi açlığını unuturdu.

Bir sabah, yaşlı bir kadın elinde plastik poşetle otobüs bekliyordu.
Poşetin içinden bir oyuncak ayı sarkıyordu.
Yanında kimse yoktu ama gülümsüyordu.
Kimse ona bir şey sormadı.
Ama o, kime aldığını biliyordu.
O an herkes sustu.

Otobüs geldi, insanlar bindi.
Ama bazıları geride kaldı.
Çünkü bazı yolculuklar,
Otobüsle değil, hatıralarla yapılırdı…

---

Beklemekti en çok yaptığımız,
Bir otobüsü,
Bir haberi,
Ya da birini…

Aynı durakta bekleyenler
Hiçbir zaman aynı yere gitmiyordu aslında.
Kimi bir mezar başına,
Kimi çocuğunun ilk okul günü,
Kimi sadece bir mola yerine…

Birinin elinde market poşeti vardı,
Ama içinde sadece yoğurt değil,
Kaygı da vardı, borç da…
Bir diğerinin cebinde 3 lira vardı,
Ama kalbinde dev bir yalnızlık…

Bir çocuk düştü kaldırımda,
Herkes baktı ama kimse eğilmedi.
Çünkü herkesin kendi yarası vardı.

Ve biz,
Kendimizi sanırız en çok bekleyen…
Oysa herkes aynı durakta,
Herkes başka bir hayalin ucunda bekliyor
Biraz sevgi, biraz zaman,
Ve biraz da görülmek için.