"Elestü birabbikum?" dedi Rabbim,
Ve içimde sonsuz bir yankı başladı.
“Evet, şâhidiz!” dedim,
Ruhumun diliyle, henüz bedene doğmadan evvel.

O gün ezel miydi,
Yoksa hâlâ sürmekte mi bu hitap?
Unutmuş gibi yapsam da,
Kalbimin derinliklerinde hâlâ titreşir o cevap.

Elest bezminde aşk bir cem’ idi,
Ayrılık henüz doğmamıştı.
Ben, Ben olmamıştım daha,
Ama Sen vardın, ey Rabbim!

Bir fısıltı gibi taşıdım içimde o günü,
Zamanın öncesinden gelen bir sır gibi.
Her “aşk” dediğimde,
Ruhum o ilk antlaşmaya dönerdi gizlice.

Sonra indim dünyaya,
Kelimelerle tanıştım,
Nefisle sınandım,
Varlıkla oyalandım,
Ve unuttum…

Ama o nida,
Susmaz ki içimde.
Her seherde yankılanır,
Her secdede kıvranır yüreğimde.

Ben seni tanıyordum,
Ama hatırlamıyordum.
Kalbime bir sancı düştü,
Adını koyamadım ilkin.

Sonra bir gün,
Bir şiirde, bir secdede,
Bir yetimin gözlerinde,
Bir Kur’ân ayetinde yeniden hatırladım:

“Elestü birabbikum?”
Ve ben yine dedim: “Evet,şâhidiz!”

Dünya dondu bir an,
Ruhum titredi,
Gözümde yaş değil,
O günün hayreti vardı.

Elest,
Ayrılığın değil,
Vuslatın ilk sesiymiş.
Fark ettim ki
Sen hep benimleydin
Ama ben senden habersizdim.

İşte o an başladı yolculuğum,
Faniden hakîkate,
Varlıktan hiçliğe,
Elest’ten Bekâ’ya...

Her adım bir hatırlayış oldu,
Her çile bir yakarış,
Her secde bir kavuşma…

Yolculuk uzun,
Ama menzil belli:
Bekâ…

O yerde benlik yok,
Ayrılık yok,
Söz yok,
Sadece Sen varsın,
Ey Zât-ı Bâkî!

Ne kalır geriye?
Ne gam, ne gaye…
Sadece Seninle olmak kalır
Elest’in özlemiyle
Bekâ’nın eşiğinde...

Ey nefsim!
Ey unutkan benliğim!
Hatırla…
Sen söz verdin O’na,
Daha doğmadan,
Henüz kelimeler yokken,
Henüz dünya yokken…

Sen dedin “Evet, şâhidiz!”
Şimdi de ki:
“Lebbeyk yâ Rab!”

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(22 Temmuz 2025)