Aşkı sordum rüzgâra,
Dedi ki: “Ben, Elest’te doğdum.”
Rabbim “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” dediğinde,
Ben “Evet, şâhidim!” diye haykırdım.

O gün, kelimeler yoktu henüz,
Ama aşk vardı,
Yani Sen vardın…
Ve ben yokken bile,
Senin varlığınla sevdim seni.

Ruhum, aşkın nuruyla yoğruldu,
Daha varlığa gelmeden…
Yokluğun içinde bir kıvılcım gibi,
Yandım da var oldum.

Aşk bir secdeydi,
Ve ben o secdede doğdum.
Başım eğildi,
Benliğim kırıldı,
Sözsüz bir evet dedim sana:
Evet, şâhidim!

Ne dilim vardı,
Ne gözüm,
Ne elim,
Sadece ruhumun hüznü vardı,
Ve o hüzünle tanıdım seni.

Aşk, bana seni tanıtan ilk bildirimdi.
Ben seni bilince,
Bütün kâinat anlam kazandı.
Sensiz her şey silikti,
Sensiz ben eksiktim.

Sonra düştüm dünyaya,
Kelimelerle yalan söyledim,
Nefsimle savaştım,
Unutmaya başladım seni.

Ama aşk unutmuyor.
Unutsa da, yeniden hatırlıyor.
Her gözyaşında bir hafıza var,
Her kalp kırığında bir çağrı.

Ve ben her çağrıda seni hatırladım.
Her “ya Rab” deyiş,
Bir “Evet, şâhidim!” çığlığıydı içimde.

Sevda dedikleri,
Sana çıkmayan yolsa sükûttur.
Aşk, sana varmayan her bağdan özgürlüktür.

Aşkı sordum geceye,
Dedi: “Ben O’nun bir ismiyle konuşurum.”
Aşkı sordum secdeye,
Dedi: “Ben O’nsuz eğilmem!”

Ve ben anladım ki,
Aşk, seni sevmekle tam olur.
Aşk, seni bilmektir.
Sana ait olmaktır.
Ve senden başkasına ben dememektir.

Ben ki çok düştüm,
Ama aşk kalkmayı öğretir.
Ben ki çok sustum,
Ama aşk konuşur kalpten kalbe.

Aşk bir kevserse,
Sen onun sahibisin.
Aşk bir kurban ise,
Ben boynumda teslimim.

Ben artık başka bir ben değilim,
Bendeki ben yandı,
Ve yerini sana bıraktı.

Ey Rabbim,
Bu aşk bitmesin,
Bu “Evet, şâhidim!”
Her lahza tazelensin.

Sen beni bildiğin gibi,
Ben de seni,
Aşkla bileyim.

Aşk eksik bırakmasın kalbimi,
Aşk sensiz kalmasın.
Ve ben,
Sana “tam” olayım,
Senin aşkında tamamlanayım…

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(22 Temmuz 2025)