Bana kimse dokunmasın bugün,
Biraz eksik kalmak istiyorum.
Sanki bir çayın son yudumu gibiyim;
Ne sıcak, ne soğuk, ama hatırlı bir burukluk.

Durduk yere hatırladım çocukluğumu,
Kirlenen dizlerimi değil,
Temiz kalmış kalbimi özledim.
Annemin sesi hâlâ kulağımda,
Ama o eski teneke tencere bile sustu artık.

Şehirler büyüdü,
Ben küçüldüm içimde.
Kaldırımlar hâlâ aynı ama
Geçen ayakkabılar yabancı şimdi.

Bugün bir trenin geçmediği raylar gibiyim.
Hiç gitmeyecekmiş gibi bekliyorum
Ve hiç gelmeyecekmiş gibi sessizim.

Yüzüm gülmüyor,
Ama içinde çiçek açan suskunluklar var.
Her sustuğumda biri içimde dua ediyor
Bilmediğim bir dilde…
Belki dedemin aksanıyla,
Belki de hiç doğmamış çocuğumun sesiyle.

Bana "iyisin değil mi?" deme,
Çünkü iyi olmak bir niyet işidir bazen
Ben sadece elimde ne kaldıysa onu koruyorum.
Bir cümle, bir anı, bir isim,
Bir vedanın tam ortasında kalmış bir “keşke”.

Bugün aynaya değil de,
Çatlamış duvarlara bakasım var.
Orada kaldı eski takvim yaprakları,
Bir şeyleri yarım bırakmış gibi…

Cebimde bozukluklar değil,
Saklayamadığım vedalar var.
Biri babamın sessizliği,
Biri de ben susarken annemin gözleri...

Ama inan,
Yine de
Kendime en çok kendimden tarafım.
Ve bu bile,
Bazen en güzel şeydir.