Gök maviye büründü o sabah,
Kutlu bir doğuş gibi doğudan…
Yedi iklim, dört bucak
Bir sesle yankılandı:
Türk yeniden doğdu,
Göğe doğru yükseldi!

Otağ Göklerde Kuruldu

Göğün kubbesine kuruldu otağ,
Yıldızları kandil,
Hilali sancak bildiler.
Söz, sır olmaktan çıktı;
Taşlara, dağlara,
Ve milletin kalbine yazıldı.

Oğuz’un yüreğiyle,
Kök Tengri’nin izniyle,
Bir milleti değil yalnızca,
Bir çağın da akışını değiştirdi Göktürk!

Atın Üstünde Yazılan Destan

Gökbörü’nün bakışı gibi delip geçti ufku,
Atlar şahlandı,
Sancağın gölgesinde
Bir milenyumun mazisi titredi.

Kutluk Kağan’ın yüreği
Zırh değildi,
Duanın çeliğiyle örülmüştü.
Ve o dua,
Her Türk yüreğinde
Bir çağlayan gibi aktı.

Zamanın Külüne Kazınan İsim

Bilin ki,
Ne Çin entrikası,
Ne zamanın pası
Silemedi Göktürk’ün izini.

Çünkü bir millet,
Kökünden aldığı ilhamla,
Göğe uzanırsa
Ne yıldız korkutur onu
Ne fırtına…

Kut’la mühürlenmiş her hakan,
Adaletle kazandı gönülleri.
Ve Türk milleti,
Yalnız demir döverek değil,
Adalet döşeyerek büyüdü.

Ey Göktürk, Ey Yüceliğin Sancağı!

Sen,
Güneşin doğduğu yerden
Ay’ın battığı ufka kadar
Bir sükûtun değil,
Bir dirilişin adısın.

Seninle başladı
Türk’ün göğe yükselişi,
Ve seninle sürecek
Kıyamete kadar yazılan destan!

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(18 Temmuz 2025)