Kılıç çeken her el, kahraman olmazdı.
Ama adaletle yürüyen bir söz,
Nice kılıçtan keskindir çağlara karşı.

Bir çocuğun gözyaşı
Kızıl Elma’nın pusulasıdır aslında.
Nerede mazlum varsa,
Orasıdır otağımızın yönü.

Ey göklerden emir alan yürek!
Adalet, taşta değil
Kalpte kurulur.
Ve zalim korkar
Bir yiğidin suskunluğundan.

Zalimler saray kurarken,
Biz yıkılmış köprüleri onardık.
Bir ekmek paylaştık üç yetime,
Ve o gün,
Bir sancağın gölgesi üç kıtayı sardı.

Çünkü bizim fethimiz
Toprakta değil,
İnsanlıkta iz bırakırdı.

Kızıl Elma bir başkent değil;
Bir duadır kalpten yükselen:
“Ey Rabbim, adaletin
Sadece dostunla değil,
Düşmanınla da yücelsin!”

Zırhımız, mazlumun duasıydı;
Kılıcımız, zalimin vicdanına saplanan sessizlik.
Ve bil ki;
Bir yiğidin gölgesi düşerse mazluma,
Zalim, geceleri korkuyla uyanır.

Kızıl Elma,
Bir meydan değil,
Bir tereddütsüz yürüyüştür haktan yana.
Ve her yürüyen bilir ki:
Adaletin gittiği yerde, gök de eğilir.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(23 Haziran 2025)