Bir ulu nefesle başlar her çağ,
Ve bir dua tutar göğün eteklerinden…
Toprağa düşmeden önce ilk hayal,
Gökte çizilir Kızıl Elma silüetiyle.

Bir çoban düş görür:
Yıldızlar dizilir otağ gibi başına,
Her biri bir kıta,
Her biri bir millet duası…

Alnını göğe yaslayan bir çocuk,
Bir hilal çizer toprakla gök arasına,
Der ki:
“Bir gün, bu hilal göğün kilidini açacak.”

Korkut’un nefesiyle dirilir kelimeler,
Asena’nın gözlerinde tutuşur yol.
Ergenekon’dan çıkan her adım,
Bir çığlık gibi yayılır çağlara:
Kızıl Elma var!

Henüz görünmeyen ama yürekte duran,
Henüz yazılmamış ama tarihten daha eski bir hedef!”

O hedef ki,
Nehrin akışında değil,
Taşın sessizliğinde saklı.
O hedef ki,
Savaşta değil,
Secdede kazanılır.

Türkmen obasının bir köşesinde
Titreyen bir ninnide yankılanır ilk işaret:
“Kalk yiğidim, göç vakti geldi;
Yüreğin otağ, gözlerin pusula olsun!”

Dağlar dile gelir o gün,
Ve vadiler eğilir saygıyla:
Çünkü Kızıl Elma
Yalnız yürünen bir yoldur;
Göğe yaslanan her kalbin rotasıdır.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(22 Haziran 2025)