susmalarımı biriktiriyorum
içimde
her kelime bir taş gibi

kendi tapınağımı örüyorum yavaşça
ceplerime gülümsemeler doldurup
tren camlarına yapışan gözlerle konuşuyorum
aklımın ortasına ekilmiş bir buğday tarlasında
şizofreni biçmeye çalışan bir korkuluğum ben
adım yok, unvanım yok,
kendi pusulam, kendi yönüm, kendi dilim var
kimsenin haritasında işaretli değilim
her pazar kendime posta güvercini yolluyorum
hafta başları dile gelmeyen,
raporlanamayan anlatılamayan anlaşılamayan bir arızayım
kanatları tükenmiş bir kuşun sırtında bekliyorum sabahı

ve her sabah çantama tek kelimelik bomba koyuyorum:

“hayır.”

bana "delilik" dediler, bazen de"ne hoş kadın"
Bir kere düştüm — kanamadım.
“Bu kızda sorun var,” dediler.
“Yaralanmıyor.”

belki de haklılardır
tımarhaneyi gözümün içine kurdum zaten
Beni bulurlarsa, akıllanmış gibi yapacağım.
Gözlerimi yere indirerek bakacağım

çünkü yukarı bakarsam yıldızlardan düşerim
burada yıldızlara bakanlara da deli deniliyor
göğe özlem tehlikeli sayılıyor.
Sorarlarsa ‘iyiyim’ diyeceğim,

‘daha iyi hissediyorum’u da eklerim
yüzüme bir cümle takacağım sabahları
’Bugün hava çok güzel, değil mi?’
aklı yerinde olanlar böyle başlıyor konuşmaya

ama geceleri,
yastığın altına sakladığım o küçük kelime hâlâ duruyor


“kaç.”


bu hayat yakıyor
ve ben külleri değil, alevi taşıyorum
Bu dünya çürüyor, küf olmayı red ediyorum
bu sistem çöküyor, enkaz olmayı red ediyorum

susuyorum sonra
susanlar hep iyi insanlar oldu
ben iyi olmadım hiçbir zaman

ben sadece gerçek kaldım
çatlak, sarsak, delik deşik.

bir cenin gibi kıvranan
aklımı izliyorum.
kutsuyorum kendimi,
göbek deliğime yazıyorum son duamı

zaman dişlerini bileyip
bir ısırık alıyor tam delilik yerimden
kanamıyorum
ama içimden tıslayan bir şey akıyor
belki
aklımın suyu
belki
kapanmayan bir düşünce yarası


doktor geldi az önce

nabzıma değil
suskunluğuma baktı

"hala kendinle konuşuyor musun?" dedi

"hayır," dedim
"
ben artık kendimin ötesindeyim."






Delilik, bazen sadece kendine inanan son kişi olmaktır



2022 mayısı