Beni en çok sustuğun yerde unuttun.
Oysa ben,
Dilini değil,
Gözlerinin en ıssız harflerini ezberlemiştim.
Sen sustukça;
İçimde tufanlar devrildi,
Bir damla daha sevsen
Cihanı inkâr edecektim.

Tutmadın ellerimi değil,
Çığlığıma asılı kalan kalbimi tutmadın.
Oysa ben,
Bir adım gelseydin
Yeminle ömrümden vazgeçecektim.
Ama sen,
Başka bir ihtimalde
Başka bir ihtimaldin.

Öfkem sana değil,
Sana olan hâlâ bitmeyen düşüme.
Sen gittin,
Ve ben orada kaldım;
Gözlerinle mühürlü bir yalnızlıkta.

Ne pişmanlık anlatılabilir şimdi,
Ne tükenmişlik…

Sadece kalbime çöken o ıssızlık
Bir sokak lambası gibi titriyor
Gecenin en kendini inkâr eden saatinde.

Ben seni;
Kaybetmedim aslında,
Sen hiç tutunmadın,
O yüzden kaybolmadın da
Yüreğimin kıyısında
Bir enkaz gibi hâlâ varsın.

Ve sonra
Her yağmurda seni ararken buldum kendimi.
Her ıslak kaldırımda,
Her solmuş gülde,
Her aynada kendimi seyrederken
“Keşkeyle" başlıyorsa iç çekişim,
Bil ki sen hâlâ oradasın.
Bitmeyen cümlelerimin son harfisin.

HABİB YILDIRIM / BÂİN-İ ADLÎ / LARDES SYMPRA
(9 TEMMUZ 2025)
(Bazen en büyük aşk, bir vedanın boğazda düğümlenen ismidir.)