ESKİ MEKTUPLAR

Hani, sayfalar dolusu mektuplar yazılırdı ya eskiden,
Sarı, pembe zarflara konulan...
Hasret kokan sevda satırları arasında,
İçinde kurutulmuş gül yaprakları olan.
Ey yâr diye başlanırdı söze
Ya da ey sevgili...
Sonuna ’’m’’ harfi koymaya varmazdı eller
Zira; buna müsade etmezdi o günkü edepler.
Önce, biraz havadan, sudan konuşulurdu
Hatta mahalledeki bakkal ve konu komşu.
Kim evlenmiş, kim ölmüş yazılırdı tüm havadisler,
Bir tek seni seviyorum demeye varmazdı diller.
Sensiz buraların tadı yok denirdi
Çiçekler eskisi gibi kokmuyor artık.
Güneş, gülümsemiyor yüzüme
Bülbüller şen şakrak ötmüyor artık.
Geçenler anneni gördüm sokakta,
Hasretten biraz sararıp solmuştu.
Boya, badana yapacaklarmış sizin eve
Belki yakınlarda dönersin diye..
Her şey anlatılırdı da;
Özledim demeye utanılırdı.
Bir damla göz yaşı düşünce satırlara,
Dağılan mürekkeple birlikte
İşte o bütün meseleyi anlatırdı.
Dokunulmazlığı vardı sevgilerin o zamanlar
Bir el çizilirdi mektubun son satırında
O el koca bir umuttu,
Sevdanın hatırında.....

Nurgü KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ