1
Yorum
19
Beğeni
5,0
Puan
174
Okunma
Bir zamanlar yürüdüğüm çamurlu yollarda
Tertemiz hayallerim vardı benim
Karanlığı aydınlatan yıldızlardan
Bir avuç ışık toplamıştım karanlığıma
Üşüyen parmaklarımda umut ısıtıyordu kendini.
Bazı geceler,
Gökyüzü bulutlarla örterdi yüzünü
ve ben, yıldızsız kalan o karanlıkta
gözlerimi kapatıp düşlerime bakardım.
Ayağım çamura batsa da
Yüreğim hep yukarıdaydı
Çünkü yıldızlar öğretmişti bana:
"korkma, düşersen de kalkarsın."
Bazen rüzgar sırtımdan ittirirdi beni
Bazen de yalnızlığın serin eli omzuma dokunurdu
ama yürüdüm...
Her adım, bir hatıra oldu sonra.
Şimdi dönüp baktığımda,
Çamurun ağırlığını değil
Gökyüzüne uzanan ellerimi hatırlıyorum.
Ve hâlâ,
O eski yıldızlardan
Birkaçını saklıyorum içimde.
Onlar bana
En karanlık gecede bile
Aydınlık bir yol olduğunu hatırlatıyor.
SİLEZYA
5.0
100% (8)
Cevap Yaz