0
Yorum
3
Beğeni
5,0
Puan
100
Okunma
Çocukken...
Dünya, sokaktaki top kadardı.
Hayat, salçalı bir ekmek—
Dizimde kabuk bağlamış yaralar,
İçimde kahkahalara karışan oyunlar vardı.
Yorgunluk, bir gömleğin yakasında kuruyan terdi.
Ve akşamlar...
Koşarak döndüğümüz, karanlıkta bile güvenli sokaklardı.
Sonra büyüdüm.
Sokaklar daraldı önce,
Pencereler sustu,
Sesler boğuldu, ışıklar soldu.
Düşmek artık dizimi değil,
Kalbimi kanatıyor, sessizce.
Kimse "geçer" demiyor artık.
Ve ben de inanmıyorum.
Ve anne...
Bazı şeyler susarak geçiyor,
Bazıları ise...
Seni, hiç gün doğmayacak bir sabaha gömüyor.
5.0
100% (2)
