Bir zamanlar güçlüydüm. Hayallerim vardı, gözlerim umutla bakardı hayata. Çocukluğum masumdu, gençliğim cesur, kalbim tertemizdi. Her şey önümdeymiş gibi hissederdim. Yaşamak kolaydı, çünkü ben gerçekten bendim.

Sonra biri çıktı karşıma. Sessizdi. Varlığı zararsız gibi görünüyordu ama zamanla içime sızdı. Adım adım, fark ettirmeden çözüldüm.

Önce hayallerimi aldı, sonra umutlarımı. Kurduğum tüm gelecekleri tek tek yıktı. İçimde ışık olan ne varsa, teker teker söndürdü.

Gece yıldızlara fısıldadığım dilekleri unuttum. Sabahları içimi dolduran o tatlı heyecan sessizce kayboldu. Artık uyanmak bile ağır gelmeye başladı. Sesim sustu, kalbim içine çekildi. Kendime anlattığım o güzel masalları yarım bıraktım.

Çocukluğumu elimden aldı. Oyuncaklarım gibi dağıttı umutlarımı. Gençliğimi harcadı, hiç yaşanmamış günlerin içine gömdü beni. Bedenim yoruldu, ruhum eksildi. Gözlerimdeki parıltı söndü, yüzümdeki neşe silindi. Gülüşlerimi çaldı. Güvendiğim her sessizlik artık bir çığlığa dönüştü. Sabırla ördüğüm her duvarımı yıktı. Sevdiğim her parçamı birer birer elimden aldı. İnanmayı unuttum.

Ve en sonunda beni benden aldı.

Şimdi kendimi özlüyorum. Hayal kuran hâlimi, gülen gözlerimi, hiçbir şeyden korkmayan o çocuğu özlüyorum. Bir zamanlar gerçekten bendim. Şimdi sadece hatıralarım bana benziyor.

Ve o hâlâ içimde bir yerde yaşıyor. Dokunduğu her şeyde izi var. Adı yoktu belki, ama bir gölge gibi her anımdaydı. Kaybettiklerimin ardında hep onun sessiz ayak sesleri vardı.