Öyle alışmışım ki gözlerinden bakmaya
Bütün renkleri kayboldu yaşamın
Sen gidince kör oldum...

Öyle işte, ıssız ve sessizce
Oturup kaldım koltuğun köşesinde
Sensiz uyudum, bensiz uyandım
Kayboldum...

Meğer yaşamakmış anlamın senin
Anlamakmış özünü en sırlı kelimelerin
Sen gidince yüzümden, geriye hüzün kaldı
Kayboldu bahar kokun bir tek, tenimde güzün kaldı..

Söyle nedir
Dilimde yaralı bir öyküden başka
Aşk’a dair neyim var anlatacak?
Gittin ya avcunda düşüm kaldı
Şimdi beni her kadının gülüşü ağlatacak...

Balta girmemiş ormanlarda
Yasak şehirdik senle ben..
Henüz yazılmamış tarihimiz
Ahsap bir kulübemiz, bağımız bahçemiz vardı..

Toprağımı süren ellerinde nasır oldum...
Sonra buldular bizi zamansız
Dermansız yüreğinde kaldı adım
Sustun, dudağında kanadım

Sır oldum!

Temmuz 2025/İstanbul (Zulamda acı)