Sesini suskunluğuma kattığımdan beri
Isırdığım dudağımda kan izisin...
Şimdi parmak uçlarım suçlu, şimdi nefesim firar...
Bırak... Utanarak, teninde gezinsin...

Bilmiyorum özlemeyi, içinde kaybolmayı
Gelip gitmedim gözlerine, düşüp kalmadım göğsüne yorgun argın
Ve senin bütün sözlerin öfkeli, dargın...Ve çaresizsin...

Yoksun... Yüreğimin en saklı bahçesinde yasaklı bir gülsün...
Yoksun... Ruhumun sabaha çıkmaz, iflah olmaz sorgularında duruyorsun...
Yoksun... Ve yokluğunda nasıl var kılıyorsun kendini böyle pervasız, böyle arsız ve çıplak...
Tenimde tenin kokuyorsun...

Ardımı dönüp, çekip gittiğimden beri
Sırtımda saplı bıçak gibisin...

Anladım Yâr’sın
Anladım yarasın uçurumdan derin...
Şimdi ne söylediğin, ne sustuğun yetmiyor akşamın demine
Günahım sövüp duruyor ettiğim yemine !
İçtikçe ayılıyor başım, baktıkça berduş oluyor yüreğim gözlerine...

Bilmiyorum dirseğinden öpmeyi seni
Saçlarının kokusunda merhaba demedim hiç bir güne
Hiç bir şehirle, hiç bir sokakla paylaşmadım düşünü
Ne uyandırabildim, ne sevebildim, uyurken saçlarında gülüşünü...

Yoksun...
Mahpus türkülerinde bam teli oluyorsun, sızım
Çocuk gibi ağlayacak kadar adam
Koşup sarılacak çocuk kadar arsızım
Yoksun, telaşlı bir yüz oluyorum aynada
Elim titriyor yaktığım her sigarada
Efkarlı, kararsızım...

Seni unuttuğumdan beri
Her şey çevirip namlusunu, seninle vurdu beni
Senin gibi baktı her kadın
Senin kadar küstü her çocuk yüreğime
Sen oldu çıktı karşıma sensizlik...

Oysa bilmiyorum biz olmayı senle
Hiç beklemedim sabaha karşı kapımı çalıp gelişini
Hiç sarmadım üşüyen ellerini sımsıkı avuçlarımla
Hiç... Ama hiç silmedim tuz tadında göz yaşını dudağımla...

Yoksun...
Ne kokun sinmiş yastığıma, ne terin karışmış tenimin yangınına...
Nasıl böyle çok, nasıl bu kadar sen oluyorsun !!!
Yoksun...
Islak saçların dağılıp düşerken omuzuna
Nasıl oluyor da parmak uçlarımda duruyorsun...

Yoksun... Varlık aleminde yok hükmünde tutuyorsun beni...

Aşk gibi...
Sevda gibi...

Biliyorsun...

16.01.2017