Kalp, bazen bile bile yanlışı seçer,
Çünkü umut, mantıktan daha gürültülüdür...
Bir çığlık gibi suskunlukta yankılanır,
Bir bakışta ömür saklanır,
Bir "belki"ye koskoca bir ömür bağlanır.

Gidenin ardından kalmak değil zor olan,
Gitmeyeceğini bile bile beklemektir...
Bir iz arar insan, tozlu cümlelerde,
Unutulmuş bir ismin titreyen hecesinde.

"Belki" cümlesi —
En ağır yüktür omuzda,
Ne geçmişi bırakır, ne geleceği kurar.
Bir hatıra gibi, gitmişin gölgesinde kalır,
Ve şair yüreği, hâlâ imkânsızı düşünerek yazar...

Bir selam düşer usulca geceye;
İsmini söylemeden seni çağırır.
Gelmeyeceğini bilen bir gözyaşı,
Her harf, sana varamayacağını bilerek akar.

Ama yazılır yine de —
Çünkü bazı kelimeler yalnızca susarak ölür.
Ve bazı kalpler, gitmeyeceğini bile bile
Yazmaya devam eder…

Çünkü bazı vedalar,
Hiç söylenmediği hâlde
Ömrün en uzun kalışıdır.
Sadece bir gülüşte saklı kalan,
Ve hep yarım kalan bir cümlede,
Noktası konmamış bir vedada
Sonsuza dek sürer bir yarım kalış...