Bir kadın sevdim. İsmi? Muamma.
Saçları güne bakanlar kadar sarı
Boyu posu onlar kadar uzun
Endamı nazenin
Boynu onlar gibi eğikti...
Gözleri siyah elması andırıyor olsa da
Gözbebekleri lacivert denizler gibi derindi.


Az ilerideki, üçüncü caddeye
Yeni taşınmış dediler...
Arada sırada bizim sokaktan geçerdi
Topuklu ayakkabısından çıkan sesler
Kalbimi delercesine
Tık tık vururdu kaldırım taşlarına.
Sonra ben fitilsiz alev alıp yanarken
Kaldırım taşları benim hallerime ağlardı.


Akşamüstü
Telaşlı ve hızlı adımlarla evine dönerken
Mahallenin tüm gençleri ona
Onun ise yüzü güne bakardı.


Belli ki
Fakir bir kadındı
Ama endamının albenisi
Varlık aleminden gelmiş hali
Giysilerinin uyumu öyle güzeldi ki
Ayak bileğinde ki gümüş hal halı ile
Yürüdükçe sanki meydanları yıkardı...


Sordum soruşturdum konu komşuya
Kimdir, nedir, necidir diye
İsmi Handan
İki çocuk annesi
Dul kadındır
Hem yetim hem de öksüzdür.
Şerefsizin birisi terk edip gitmiş
Çocukları yuvaya emanet etmiş
Meydandaki fırında çalışıyor dediler...


Aldım takibime Handan’ı
Hiç uğramadığım fırının
Baş müşterisi olmuştum.
Aslında, günlük bir ekmek yiyordum
Ama öğlen ve akşam da uğrak yerim olmuştu fırın.
Bir gün ekmeği poşete koyarken, gözleri önünde
Buyurun dedi. Buyurun!
İlk defa sesini duymuştum
Konuşurken çok naifti
Sesi de buğulu
Mahcup bir halde
Teşekkür ederim dedim.
Teşekkür ederim.
Baktı yüzüme
Göz göze geldik
Göz çukurlarında bir tutam ateş
Ben saymaya çalıştıkça
Yayından fırlamış ok gibi
Kalbimi hedef alıyordu kirpikleri.
Daldığım manzara tepeden tırnağa aşktı.
Ve düştüğüm Handan alazlı sevda ataşında
Buna da şükür Ya Rab deyip yandıkça yanıyordum.


O naif üslubu
Bir anda değişti.
Hoyrat bir fırtına gibi esercesine
Sen o çocuk değil misin? Dedi.
Afalladım.
Hangi çocuk? Dedim.
Her gün karşı kaldırımda oturan dedi.
Ve kahkaha atarcasına güldü.
Utandım!
Öyle Bir gülüşü vardı ki,
Bilmem acıdan
Bilmem doğuştan
Ahhh dedirtti Handan Ahhh!
Çıkardı genç yaşımda şu garip canımı candan...


Senin ismin nedir? Dedi.
Ali Kâmil dedim.
Hiç kadın görmedin mi ulan dedi.
Yine Utandım.
Diyemedim.
Çok kadın gördüm
Lakin bir Handan gibi
Hiç birisi vurmamıştı
Beni böylesine candan.
İçimi kemiren kurtlar eşliğinde
Ah Handan dedim sustum
Ve içime içime kan kustum.


Söz dinlemeyen duygular
Uçsuz bucaksız hayaller
Gündüzler geceleri
Haftalar ayları kovaladı
Her geçen saniye
Daha da çok bağlanıyordum Handan’a
Her lokmam Handan’lı
Handanlı bardaktan içiyordum çayımı
Sanki onunla var olmuştum ben
Gökyüzüne her baktığımda
Yıldızlar Handan
Ayın şavkı
Sabah doğan güneş Handan.
Mevsimler dahi
Ayların İsmi Handan.
Dalda duran tomurcuk
Açan çiçekler Handan.
Okuduğum kitabın baş kahramanı
Tüm şiirler şarkılar Handan.
Öylesine güzel bir duyguydu ki
Nefsimle hevesime hükmeden Handan.


Ekmek aldığım bir gün
Poşeti uzatırken
Eli elime değmişti
Tarifi yoktu o anın
Tir tir titremiş
Günlerce elimi yıkamamış
Poşeti açıp ekmeğe bile dokunmamıştım.


Ve nihayetinde kendime saklayıp
Ona diyemediğim aşkımı itiraf edecektim
Yine aynı heyecanla dikilmiştim
Fırın gişesinin önüne.
Yabacı bir yüz vardı karşımda
Handan yoktu.
Yangın yeri yüreğimle
Ve titreyen sesimle
Handan diyebilmiştim Handan
Sadece Handan.
Eyvahlar olsun ki
Handan gitmişti…


Yine sordum soruşturdum konu komşuya
Handan nerede
Nerede Handan?
Handan gece vakti elinde bir valiz
Ve gözyaşlarını sildiği bir mendil ile
Telaşlı ve hızlı adımlarla geldiği gibi
Bilinmez bir meçhule doğru gitti dediler.



Baktım sağa sola,
her yerde, köşe bucakta ondan bir iz arıyordum.
Adımlarım benden önce koşuyordu caddelerde.
Yolunu beklediğim kaldırım taşları oturdu sanki göğsümün orta yerine.
Gözlerimde sağanak yağmurlar,
hüzünler dökülüyordu koştukça ayak uçlarıma.
Gitme, Handan duası dilimde
aminlerim, iç sesim ile çığlık çığlığa
Ne olur, gitme Handan, gitme.

Bir kadın sevmiştim
İsmi Handan
Ansızın gelmiş
Bir poşet ve bir ekmeği
Hatıra bırakıp
Ansızın sessizce çekip gitmişti.


İçimde, tarifi mümkünsüz acılar dem tutarken.
Ellerim yüreğimde
Handanlı çiçeklerim solmuş
Gündüzüm geceme karışmış
Handanlı çayım soğumuştu
Güneşim sönmüş
Yıldızlarım kararmış
Benim için kıyamet kopmuştu.
Ve ecelin ismi Handan olmuştu.
Seni seviyorum diyemeden
Geldi Handan, gitti Handan
Eyledi Ali Kâmil’i şu garip candan.



Hüzünlükent Narin 🍂