Bir bahar daha geçti üzerimden,
yine sen uğramadan...
Bir ismin kaldı elimde,
bir de iç çekişlerimle ağaran tavan.

Gülüşünü unuttuğum gün
dilim, “yaşamak” kelimesini yadırgamaya başladı.
Ne yana baksam seni hatırlatıyor duvarlar,
bir eksik var her aynada,
ve her sabah ben çıkmıyorum artık kendime.

Bir yemin var içimde,
unuttuğun ellerini tutmuş hâlâ.
Sen gitmiştin,
ama ben hâlâ sana kırgınım,
gidişine değil,
hiç dönmeyeceğini bile bile gülümsemene...

Hiç mi sevmedin beni veya gittin hiç mi özlemeyecek misin?
Nefesim derdin, diyecek misin yine
Ellerimin sıcaklığını unutacak mısın?
Ben hâlâ sana dokunduğum yerde kaldım.
Bak şimdi;
Sokak lambaları kadar yalnızım.
Birileri hep geçiyor altımdan,
ama kimse durup bakmıyor içimdeki karanlığa.
Ben, loş bir şehrin en tenha ışığıyım,
bir bakışınla sönmeye hazır.

Yas tutuyorum;
ya seni kaybetmenin,
ya kendimi seninle öldürmemin...
Hangisi daha acı bilmiyorum,
ama hangisi daha “ben” gibi,
onu çok iyi hissediyorum.

Adın her anıldığında,
bir yanım ölüyor hâlâ.
Çünkü aşkımız dağlarda saklandı,
ovaya inemedi hiç.
İndikçe vuruldum,
kaçtıkça sustun.

Yastığımda bıraktığın gölgeye konuşuyorum her gece,
biliyor musun?
Sesin gitmiyor artık kulağıma,
ama yankın kalıyor içimde.
Senin olmadığın bir zamanda bile
Halâ sana sığınmam normal mi ?

Teninde unuttuğum bir bahane arıyorum,
geri dönecek gibi..
Veya hiç dönmeyecek gibi
Orada bir yerdesin…
Geçmişle gelecek arasında asılı.
Ve ben...
aranda kalan tek günahım.

Bir şairin satır arasıyım,
okuyan anlamıyor,
seven çözemiyor,
ama yazan...
O beni gözyaşıyla tamamlıyor.

Ben seni affetmedim,
Ama seni unutamadımda
sadece gözümden indirdim…
Kalbimde hâlâ tahta çıkarsın her gece.
Ve sabah olunca, o kör sabahlar da
bir başka bahara sürgün ederim seni…