Kaç yalnızlık daha eklemeliyim üst üste,
Senin adın nihayet silinsin diye?
Kaç gece daha ölmeliyim sabah olmadan,
Bir “gitti” kelimesi böyle ağır taşınır mı?

Kaç yalnızlık daha içime çökerse,
Unuturmuyum adının ilk hecesini?
Ya da adını bilmeyen bir kalbe
Bir daha böyle bağlanabilir miyim?

Kaç yalnızlık daha yaşanırsa
Beden, ruhun gittiğini fark eder?
Çünkü içimde yıllardır
Bir mezar taşı taşıyorum senin adını gizleyerek.

Kaç gece daha aynı rüyayı görürsem
Rüya mı gerçek olur, yoksa gerçek mi rüya?
Bazen uyanmak bile
Yalnızlığı yarıda bölmeye yetmiyor.

Kaç yalnızlık daha çizilirse bu kalbe
Bir gün biri "anlıyorum" der mi bana?
Yoksa bu dünya
"Anlıyormuş gibi" yapanlarla mı dolu hep?

Kaç yalnızlık daha yaşamam gerekiyor,
Adını anmadan nefes alabilmek için?
Kaç gece daha kendi sesimle uyanacağım
Ve hâlâ sen sanacağım o çırpınışı


Kaç yalnızlık daha gömmeliyim kalbime
Artık seni hatırlatmasın rüzgârın bile?
Çünkü her esinti seni getiriyor bana,
Ve ben her seferinde seni yeniden kaybediyorum.


Kaç defa öldüm, bilmiyorum…
Ama mezarımın başında hep ben bekledim.
Üzerime çiçek bırakmak yerine
Sessizce gittin, adımı bile kazımadan taşa.

Kaç yalnızlık daha gerekecek
Bu şehirde onunla aynı gökyüzüne bakmaya dayanabilmem için?
Bana ait olmayan bir hayata
Bu kadar sahip çıkmak… suç değil mi?

Kaç yalnızlık daha lazım,
bir vefasızın adını dilimden söküp atabilmek için?
Çünkü her "artık bitti" dediğimde,
içimde biri hâlâ onun gülüşüne yer açıyor.

Kaç yalnızlık daha barındırabilir bir kalp,
patlamadan önce?
Benimki hâlâ atıyor sanıyorlar...
Oysa o sadece
toprağın altına inmemiş bir ceset.

Söylesene...
Kaç yalnızlık daha yanmalı içimde
Onu hiç sevmemiş gibi yapabileyim?

Söylesene... Söyle susma..
Kaç yalnızlık daha yanmalı içimde
Onu hiç sevmemiş gibi yapabileyim?