Zamanın uykusuna serilmiş bir gölge.
Ne tamamen var ne de tamamen yok.
Sanki bir şiirin içine düşmüş bir sükût.
Uçurumlara yaslanmış bir rüyanın hatırası gibi ne düştüğü belli, ne de uyandığı.

''Gecenin peleriniyle örtünmüş sokaklar gibi ruhum. Her adımımda biraz daha siliniyorum. Hatıraların yüzü bulanık, sesleri boğuk, ama hâlâ bir yerlerde çırpınan o eski ilahi var içimde. Dudaklarımın kıyısında asılı, söylenmemiş bir dua gibi. Belki de sadece sesi kaldı, kırılmış bir aynadan sızan.'' diyor şairimiz Tesbih.

İnsan, bazen en çok kendi sessizliğinde boğulur. Sözcüklerin yetersizliğinde değil, yüreğin ağırlığında. Bazı acılar konuşmak istemez; onlar suskun kalmak için büyürler. Dilsiz bir yakarış olur, tenin altına sızar. O buzdan sır, omzuna dokunan bir yalnızlık olarak iner gecenin en karanlık yokuşlarına.

Bir isim yok bu hikâyede. Unutulmuşlukla örülmüş, her biri eksik harflerden oluşan bir varlık. Ve zaman, hep nalı eksik o atın peşinden sürükleniyor. Her toynak sesi, içimizde çatlayan bir yankı. Her iç çekişte kalbimizdeki uçurumu biraz daha derinleştiriyor.

Yalnızlık... Belki de hiçbir zaman sevilmemiş bir ihtimaldi. Oysa biz, hep sevilmek için doğduğumuzu sandık. Yanıldık. Kendimizi anlattığımız her cümle, aslında biraz daha kaybolduğumuz bir haritaydı. Her dönemeçte eksilen bir "ben", yol boyunca çoğalan bir "hiç"e dönüştük

Şiirler artık yazılmak için değil, silinmek için doğuyor sanki. Yazmak, bazen bir unutma biçimidir. Bir avuç külün arasından hâlâ yanmayı seçen bir harfin sancısı gibi. Aynalar da unuttu bizi. Belki de hiç gerçekten bakmadık onlara. Kendimize bile çeviremediğimiz gözlerle dünyayı okuduk.

Şimdi, gece ezberlemiş bizi anlatmayan tüm dillerin susuşunu.
Bizse hâlâ kendimizi bulmaya çalışıyoruz, boğulmuş telaşların arasında. Belki de sadece yalın bir hatanın izleriyiz. Belki de şiirden başka hiçbir şey bize kim olduğumuzu söyleyemez.

Her dize, şairin kendi iç sessizliğini çözmeye çalıştığı bir dil labirenti gibidir. Sözcükler, artık anlamı iletmek için değil, anlamın eksikliğiyle yüzleşmek için varlar sanki.

Şiir, şair için hem yara, hem merhem, hem yük hem hafifliktir.
Onun için yazmak ise bir tür eksilmedir.. ama aynı zamanda eksilenin de izini sürmektir.



Sevgi ve selamlar

Hayal ile gerçek arasında salınan anlatımı, melankolinin ve varoluş sancısının oldukça dokunaklı bir portresini çiziyor.
Etkileyici, zor, fakat oldukça özgün bir şiir.

Tebrikler

Sevgilerimle Sevgili Tesbih.