Sana ilk defa bakarken,
Zaman durdu...
Gözlerin devrim gibi indi içime,
Ben o anda anladım:
Bir kalp, sadece kan değilmiş.


Sana ilk defa gülerken,
Kendime küstüm biraz.
Çünkü hiç bu kadar güzel gülmeyi
Kimseye layık görmemiştim.


Sesin…
Bir yangın gibiydi,
Ama içimi üşütüyordu aynı anda.
Bilmiyorum,
Sana yaklaşmak mı yakardı beni,
Yoksa uzak kalmak mı?


Göz göze geldiğimiz an,
Sanki bin geçmiş, tek gelecek oldu.
Adın dilimde değildi henüz,
Ama kalbim çoktan ezberlemişti seni.


Dokunsam,
Çiçek değil yıldız düşerdi sanki elimden.
O kadar inceydin,
O kadar güçlü…
Çelişki gibi değil, mucize gibi.


Kalbim ilk kez bu kadar kararsız:
Kaç mı, kal mı, koş mu sana?
Ama ruhum çoktan yola çıkmıştı,
Bensiz.


Seninle konuşmak…
Yani susmak, ama anlaşılmak.
Kelimeler değil de,
Bakışlar yazdı aramızdaki hikâyeyi.


Bir gülüşün var ki…
İnsan her şeyi unutuyor,
Hatta kim olduğunu bile.
Ben seni ilk gördüğümde,
Kendimi unuttum mesela.


Sana yaklaştıkça büyüyor içimde bir his:
Ya bu bir rüya…
Ya da uyanmak istemeyeceğim tek gerçek.


Korkuyorum bazen…
Ya sen de geçiciysen?
Ama sonra hatırlıyorum:
Geçici olanlar böyle kalıcı iz bırakmaz.


Gün doğumu gibi girdin hayatıma,
Ve ben…
Gecelerimi hiç bu kadar sevmedim.


Sana yazdığım şiirleri
Asla göstermedim.
Çünkü bil istedim:
En gerçek duygular,
En çok saklanandır.


Senin adını
Hiçbir şarkı tam taşıyamaz,
Ama yine de her şarkıda seni duymak
İşte bu, gerçek aşkın işareti.


Yanımda olman değil,
“Olma ihtimalin” bile yetiyor bazen.
Bir ihtimalin bile insanı
Hayatta tutabileceğini
Senden öğrendim.


Ve şimdi buradayım…
Sana yazılmış son kıtadayım.
Aşkın en yalın hâliyim:
Korkusuz,
Kırılgan,
Ve sadece seninle tamam.